Miniaturka: "Tyle przegrać"

Wstawiam to, ponieważ chciałam tylko zniszczyć There are Times <3
Co do tej mojej informacji... Nie mam zamiaru zmieniać swojego stylu ^^ Jedynie chciałam trochę popracować nad ortografią x.x Bardzo wam dziękuję za to, że mnie wspieracie <3 W piątek już ukażą się te dwa rozdziały ^^" Jak widać nie warto się załamywać, przez jedną opinię, kiedy ma się takich czytelników <3 Kocham was <3
I chciałam podziękować Akemi, bo to ona jest odpowiedzialna za wygląda bloga ^^
Teraz wiadomość do TaT :3 Pacz! Napisałam to specjalnie, po to żebyś straciła reszte swojego życia :) Nie no, żartuje XD Sama zobaczysz :D

Kiedyś byłem całkiem innym człowiekiem. Na mojej twarzy nie pojawiał się żaden uśmiech, żadne skrzywienie warg nie wchodziło w grę. Byłem jak porcelana i wiele osób bało się, że kiedyś się rozlecę. Byli blisko prawdy. Wiedziałem, że jeszcze jedna rysa na mojej psychice, a wszystko się posypie. Nie szukałem szczęścia. Bałem się, bo przecież zawsze jest to drugie dno. Za szczęściem kryje się smutek, a za miłością nienawiść. Byłem tchórzem i potrafię się do tego przyznać. Stroniłem od ludzi, za wiele wyrządzili mi krzywdy. Jednak przychodzi czas, dla każdego, kiedy wschodzi słońce. Mojego słońca z początku nienawidziłem. Cóż. Nie mieliśmy dobrych początków. Byłem dla niego złośliwy, a poza tym on nie lubił takich ludzi jak ja. Skrytych i bez uczuć. Nie obchodził mnie, a jedynie denerwował. Był zbyt wesoły, za dużo było w nim energii. Kłóciliśmy się. Cała szkoła śmiała się z nas, ponieważ wyglądaliśmy jak stare, dobre małżeństwo. Denerwowało mnie to porównanie, ale bądźmy szczerzy. Co mnie nie denerwowało? Byłem, zdaniem innych, rozpieszczonym bachorem, który widzi jedynie czubek swojego nosa. Nic nie wiedzieli. O mnie, o moim życiu, a i tak wysuwali takie wnioski. Mylili się. Dziecko z domu dziecka nie może być rozpieszczone, prawda? To jest wprost niemożliwe. Ale oni nie wiedzieli i cieszyłem się z tego, że postrzegali mnie za kogoś wysoko postawionego. Kiedyś podobno mój ojciec był kimś ważnym, nie znałem go. Nie znałem ani jednej osoby ze swojej rodziny. Interesy z Yakuzą jak widac były dobrym pomysłem na zarobek, jednak na życie już nie. Mafia usunęła moją rodzinę, z tego co wiem, kiedy miałem zaledwie parę miesięcy. Wróćmy jednak do mojego słońca. On jako jedyny wiedział o mnie wszystko. Sam nie wiem jak to się stało. W pewnym momencie zacząłem traktować go inaczej. Rozmawiałem z nim, kłóciłem się, jednak już nie robiłem tego złośliwie. Uwielbiałem na niego patrzeć, a było to dla mnie nowe. Nigdy nie pragnąłem z nikim przebywać i nigdy nikomu się nie zwierzałem. Jego duże, lazurowe oczy zawsze na mnie działały. Były zbyt szczere by je okłamać i zbyt piękne, by przejść obok nich obojętnie. To właśnie on przyczynił się do zburzenia mojej nieskazitelnej, porcelanowej maski. Zawsze się tego bałem, a kiedy już się to stało, poczułem się wolny. Dzięki jednej osobie mój świat stał się kolorowy. Nie wiedziałem jeszcze wtedy najważniejszego, jednak byłem szczęśliwy. Spędzałem czas tylko z nim. On rozumiał mnie, choć przeważnie tylko on mówił. Przecież ja kochałem jego głos i było to dla mnie coś pięknego.
Wszystko potoczyło się szybko. To on postawił pierwszy krok, to on pierwszy dał mi znak. Nie byłem dobry w ich odczytywaniu, jednak gdy tylko spojrzałem w jego oczy, nie musiał nic mówić. Wszystko dało się z nich odczytać, jak z książki.
Po pewnym czasie zacząłem dostrzegać jego piękno. Jego włosy, miękką skórę, oczy i charakter. Wcześniej byłem egoistą. Wolałem by mówił o mnie. Aby mi doradzał. To się zmieniło i on to zauważył. Wiedział więcej ode mnie. Wiedział o moich uczuciach. Z początku przestraszyłem się swoich własnych myśli. Śniłem o nim, marzyłem by móc go całować, by uśmiechał się tylko dla mnie. Przerażało mnie to. Czułem się zagubiony. Ja Sasuke Uchiha pierwszy raz w życiu nie wiedziałem co mam zrobić. Czuł moją niepewność, bo to on stopniowo pomagał mi przejrzeć na oczy. Gdzieś w głębi serca wiedziałem co czuję, jednak nie potrafiłem tego sprecyzować.
W końcu zrobił to. Powiedział coś, co wywołało w moim brzuchu skurcz. Bardzo miły skurcz. Dwa słowa zmieniły wszystko na lepsze, a mimo to, bałem się przez cały czas. Byliśmy szczęśliwi. Wspólne mieszkanie, wspólne łóżko. Wspólne życie. Tylko dzięki niemu oddychałem i cieszyłem się, że mogłem to robić. On zawsze się uśmiechał. Nawet wtedy, gdy się kłóciliśmy. Nawet wtedy, gdy ratownicy medyczni wnosili jego bezwładne ciało do karetki! To była moja wina. Prosił mnie bym zwolnił, a ja, głupi, chciałem się popisać. Skończyło się. Wszystko. Tak jak przypuszczałem. Bolało i nic nie mogło uśmierzyć mi bólu. Tylko śmierć i ja to wiedziałem, byłem na to przygotowany. Przed samym jego grobem, ze łzami w oczach pogodziłem się ze swoim losem. Chciałem do niego dołączyć. Być z nim już na zawsze. Przecież kochałem go nad życie. Bałem się, że mnie przez to znienawidzi. Zdawałem sobie sprawę z tego, iż nie chciałby abym tak skończył. Znowu stałem się egoistą. Pragnąłem swojej śmierci, aby mi było łatwiej.
Ukochane imię wyryte na marmurowym nagrobku, zostało rozmazane przez moje łzy. Nie mogę żyć z coraz to nowym lękiem. To dla mnie za trudne, a bez niego sobie nie poradzę. Patrząc na jego zdjęcie, ubrudzone moją krwią z nadgarstka, przypominała mi się każda chwila z nim spędzona. Zamknąłem oczy z nadzieją, iż go ujrzę. Nie pomyliłem się. Już teraz zawsze będziemy razem - przeczytał, mrużąc oczy. Nabrał powietrza w płuca i zamknął laptopa. - Draniu! - ryknął. - Jak mogłeś mnie uśmiercić w tej swojej jebanej książce?! - wstał z krzesła, na którym siedział i zbiegł na dół, gdzie w kuchni, jego morderca robił sobie ze spokojem kawę.
- To nie jest książka, tylko praca na konkurs - oznajmił i upił łyk czarnego napoju.
- Ja cię zabiję! - wydarł się. - Przez miesiąc zero seksu!
Brunet słysząc to, aż zakrztusił się kawą. Myślał, że to dobry pomysł...
- Tyle przegrać - westchnął z rezygnacją

Nie umiem pisać smutasów, bo ich nienawidzę, ale mam nadzieję, że główne przesłanie jest XD