Gaijin I

Konbanwa! :3

                Jak widzicie, jest to nowe opowiadanie :D Teoretycznie, to miałam Spadającą Gwiazdę wstawić jutro, a praktycznie… wstawię za tydzień xD Bo ja tak bardzo chcę Wam pokazać rozdział nowej historii! Chcę tak bardzo, bo… bo… bo chcę! xD Ale tak naprawdę, to się boję. Nie jestem pewna, czy to Wam podejdzie. Jeszcze powiecie, że się wypalam, czy coś :x W sumie to umierałam po hejcie Inaty i mini ;-; Ale przeżyłam! Bo ja twarda jestem! Niemniej dziękuję za miłe komentarze ;*

                Wystarczy Was zanikiem weny postraszyć, a Wy już aktywacja! xD Lajkam Was <3

                Co do opowiadania. Cóż… Taka nowa era? Mniejsza ilość błędów? Nowy zapis? Realistyczna tematyka? Nie chcecie słodkiego Naruto? Proszę bardzo. Oczywiście po kryjomu będę pisała dla siebie takie „rzygam tęczą”, ale dla Was mam takie o xD Ogólnie nie będzie to za długie. Bo ja mam tak dużo opowiadań do napisania jeszcze xD No nic… Dam radę z Waszym wsparciem :D

                Opowiadanie całkowicie dedykuję, TAT! <3 No, bo ty się tak na to napaliłaś xD Jak chciałaś, for you ;*

                Tytuł Gaijin. Dla wyjaśnienia powiem, o co z tym chodzi :D Otóż mianem gaijina w Japonii nazywa się osobę obcą. Człowieka spoza kraju kwitnącej wiśni <3 Ech… Niektórzy mają na ich punkcie świra. ;-; Pojadę do Japonii i będę niekochana! ;-; Niedobre japońce xD

                Tak więc zapraszam do czytania :D

                Enjoy! ;*

_________________________________________

Czasami zastanawiał się, po co żyje? Nie były to może głębokie myśli i filozoficzne pieprzenie. Po prostu stawiał sobie to pytanie. Za każdym razem, kiedy budził się rano, nie miał pojęcia po co to robi. Nie widział w tym sensu. Żył dla ojca? Dla firmy? Żył, by żyć?  Oddychał, bo musiał? Chodził do szkoły, bo żył, żył, bo musiał. Robił wszystko z przymusu. Może dlatego taki był, może dlatego to wszystko go męczyło. Może dlatego stał się takim skurwysynem, może…

                Wstał tak, jak zawsze, o szóstej. Dokładnie, jak co dzień, umył zęby, ułożył włosy. Ubrał się nawet w to samo, w mundurek. Zjadł śniadanie, które składało się z płatek i mleka, jak zawsze. Może nie wyglądał, ale uwielbiał te miodowe. Nasypał pół miski i zalał to, patrząc się bezmyślnie w mikrofalówkę. Dlaczego? Bo widział. Znowu robił coś, bo mógł to robić, a było tego mało. Zwykle narzucało mu się wszystko. Zawsze chciał grać na gitarze, bo lubił, bo miał do tego myk. Jego ojciec jednak  zadecydował za niego. Będziesz grał na pianinie, rzucił pewnego wieczoru. Dlaczego? Odpowiedź nadeszła zaraz po paru lekcjach, kiedy Sasuke potrafił zagrać podstawowe numery. Zagraj, synu, pokaż gościom co potrafisz.  Czy to była oznaka dumy? Nie. Jego ojciec pokazywał innym, że zrobił z własnego potomka zależnego od siebie psa. Dlaczego Sasuke się na to zgadzał? Może po prostu chciał być lepszy od swojego starszego brata, który zawsze był na pierwszym miejscu? Westchnął, kończąc posiłek. Przynajmniej w szkole był górą…

- Zjadłeś już, Sasuke? – Do kuchni wszedł Itachi z kubkiem kawy w dłoni. – Zaraz jedziemy.

                Sasuke prychnął. Nawet od niego był zależny. Nie mógł doczekać się swojej osiemnastki. W końcu będzie mógł zdać egzamin na prawo jazdy. A teraz? Codziennie jeździł z bratem, tym lepszym. Dzień w dzień wchodził do jego szybkiego samochodu, którego dostał od ojca. Tak, jak co dzień tego nienawidził. Sasuke lubił chodzić do szkoły. Był tam Bogiem. Każdy go wielbił, każdy go słuchał. Jedynie nie trzecia klasa. Oni byli pod władzą jego brata. Możliwe, że Itachi miał władzę nawet nad nim. Nie wiedział. Jego szkoła była jak dżungla. Rządziła się własnymi prawami, jednak Sasuke wiedział, że byłoby inaczej. Wszystko przez głupie reputacje. To prawda. Nie miał pojęcia, czy podobało mu się to, czy może denerwowało. Tak, czy inaczej, nie miał na to wpływu. Był Uchiha, a oni musieli dbać o swój honor. Musieli być najlepsi.

                Odstawił miskę do zmywarki i spojrzał przelotnie na brata. Itachi również wstał od stołu, nie sprzątając po sobie. No jasne, zrobi to sprzątaczka. Zacisnął pięści, by nie wybuchnąć. Nie miał prawa mieć żadnych pretensji do starszego. Był nietykalny. Zasady panujące w jego domu i rodzinie, męczyły go psychicznie. Nigdy nie mógł się odezwać niepytany. Zawsze musiał się słuchać. Uchiha z dnia na dzień widział coraz mniej sensu w swoim istnieniu.  Wyszli z rezydencji, ubrani w lekkie kurtki. Była wiosna. Dokładnie połowa. Było ciepło, ale Sasuke i tak nie lubił tej pory roku. Wolał lato, zdecydowanie. Może i nienawidził się opalać, ale w wakacje wyjeżdżał z domu. Nie widział ojca całe dwa miesiące i było mu z tym dobrze. Wsiadł do auta brata, nie odzywając się ani słowem i czekał, aż znajdzie się na swoim tronie, między poddanymi. Uwielbiał rządzić, to musiał mieć we krwi.

- Robię imprezę, Sasuke. Za miesiąc – poinformował go Itachi, odpalając silnik.

- I musisz mi się spowiadać? Będzie zapewne cała szkoła z niewielkim wyjątkiem – zaśmiał się. – To i ja będę.

- To dobrze – mruknął. – Tylko, Sasuke… To będzie naprawdę duże, proszę cię więc żebyś nie przeszkadzał nam w organizowaniu wszystkiego.

                Itachi, mówiąc „nam”, miał na myśli swoją paczkę, wraz z którą rządził. Akatsuki, tak się nazwali. Sasuke nigdy tego nie komentował. Nie mógł, a może nawet i nie chciał. Wszyscy się do tego przyzwyczaili i każdy ich tak nazywał. To było normalne w ich szkole. Poza tym, Akatsuki, organizowali najlepsze imprezy, zapraszając na nią szkołę, pomijając frajerów, kujonów i tych bez sześciu zer na koncie. A takich dzieciaków było mało. Ich szkoła była prywatna. Jeśli chłam, to tylko znaleźli się tam z pomocą stypendiów. Sasuke nienawidził takich ludzi. Nie pasowali do reszty, więc po co tam byli? Takich trzeba trzymać z daleka od elity. Być może myślał tak, bo ojciec tak chciał, jednak Sasuke gdzieś w głębi był za tym w stu procentach. Został już tak wychowany i wiedział co, komu się należy, a jemu należało się wszystko, co najlepsze. I tak już miało być.

                Wjechali na plac szkolny, a Itachi zaparkował na swoim miejscu. Nikt nie mógł tam parkować, prócz niego. Tę mało ważną informację przyjęli do wiadomości nawet nauczyciele. Niby zwykłe liceum, a w rzeczywistości pojebane od samych fundamentów. Sasuke wyszedł z samochodu, zarzucają plecak na plecy. Już wszyscy wiedzieli o jego nadejściu. Pisk dziewczyn działał niczym najlepszy przekaźnik informacji. Bracia Uchiha z pokerowymi minami ruszyli w stronę swoich paczek. Kumple Sasuke siedzieli akurat pod murkiem szkolnym i podrywali jakąś dziewczynę. Zwykła piątka, nic w tej lasce nie było specjalnego, dlatego nie rozumiał, dlaczego tracą na nią czas.

- Sasuke! – zaśmiał się Suigetsu, machając mu ręką. Hozuki… Totalny idiota, ale jego starzy mieli kasę i znajomości. Sasuke musiał się z nim trzymać. – Zobacz jaka piękna pani uraczyła nas rozmową!

                Sasuke nawet na nią nie spojrzał. Położył torbę obok siedzącego na trawie Juugo.

- Sasuke, dupku! – warknął Hozuki, kiedy dziewczyna odeszła. – To przez ciebie! Podrywać lasek nie umiesz, czy co?!

- Ja nie umiem? – prychnął Sasuke i spojrzał na niego z wyzwaniem. – Przybiegną na każde moje zawołanie. –Wykrzywił wargi w parodii uśmiechu i spojrzał na najbliższą im dziewczynę, która śliniła się, patrząc na niego. Wyciągnął rękę i skinął jej palcem. Ta zerwała się do biegu, stając zaraz przy nim i starając się uśmiechać uroczo. Nie wychodziło jej to. Sasuke zaśmiał się gardłowo i odwrócił od niej plecami. – Tak to się robi, Hozuki.

- Myślisz, że jesteś taki mocny? – Wstał z ziemi i stanął z nim twarzą w twarz. – Nie poderwiesz każdego, nie ma opcji.

- Zakład?! – krzyknął Juugo i zerwał się z miejsca.

- Kogo mam poderwać? – Uśmiechnął się pewnie. – Wybierz kogo chcesz.

Suigetsu rozejrzał się dookoła, jednak nie zobaczył nikogo sensownego, a zarazem odpowiednio trudnego dla Uchihy. Zagryzł wargę.

- Wiedziałem, że nikogo nie znajdziesz – prychnął Sasuke. – Masz czas do lunchu. – Zabrał swoją torbę i ruszył w stronę wejścia do szkoły. Znalazł się na korytarzu. Każdy schodził mu z drogi, także nawet nie musiał na nią patrzeć. Czy bał się zakładu z Suigetsu? Uśmiechnął się łobuzersko. Każdy mu ulegnie, wiedział to. Nagle w coś uderzył. Zdziwiony spojrzał w dół i zamarł. Uzumaki…

- Prze-przepraszam –  mruknął  i wyminął go szybko. Sasuke zauważył rozciętą wargę i delikatnego siniaka na jego szyi. Oczu nie zdążył dostrzec, ale był pewien, iż miał chociaż jedno podbite. Nie przejął się nim. Bardziej zainteresowany był swoją koszulką. Dotknął jej Naruto… Miał ochotę ją teraz wyrzucić, przecież ten chłopak był gaijinem. Ojciec by go zabił, gdyby zadał się z taką osobą. Obcokrajowiec był dla Fugaku najgorszym z najgorszych śmieci na tym świecie. Znajomość z kimś takim, brzydziła jego ojca, ponieważ dla niego liczyła się tradycja. Japońska, czysta krew ponad wszystko. Poza tym Naruto nie śmierdział groszem. Był po prostu jednym z tych, którzy się załapali. Był nikim. Był nienawidzony. Przenosić się do Japonii, to zapewne najgorsza decyzja w jego marnym życiu. Uchiha ruszył dalej korytarzem. Nie miał zamiaru zaprzątać sobie nim myśli.

                Kiedy rozpoczęły się lekcje, Sasuke nie mógł przestać myśleć o osobie, którą wybierze dla niego Suigetsu. Czy było możliwe, by ktokolwiek mu się oparł? Spojrzał na zegarek, siedział właśnie na angielskim. Po tej lekcji lunch, no nie mógł nie powiedzieć, iż był ciekawy. W szkole nie było żadnej dziewczyny, która by sprostała jego wymaganiom. Jednak… On chyba nie miał żadnych wymagań. Nie lubił dziewczyn. Były puste, szczególnie te ze szkoły. Nigdy nie wyobrażał sobie przyszłej żony. Zapewne to ojciec wybierze mu małżonkę, a on jedyne, co będzie mógł powiedzieć to sztuczne: Wyjdziesz za mnie? Ślub z przymusu. Taki był jego obowiązek względem firmy ojca.

                Zaraz, kiedy zadzwonił dzwonek, Sasuke wstał szybko z ławki, nie zwracając uwagi na nauczyciela, który wyraźnie coś ogłaszał. Zlał na to. Jedna zła ocena nie zrobi mu różnicy. Równie dobrze mógłby mieć same pały, a ojciec już by zadbał o jego świadectwo. Ruszył korytarzem w stronę stołówki, wszedł do niej i spojrzał na kolejkę. Podszedł na sam początek, nie kłopocząc się z przepraszaniem. W końcu był Uchiha, wiedzieli to i nie robili problemu. Wziął tacę i wybrał sobie dwie kanapki i pepsi. Rozejrzał się po stołówce i zauważył tego debila w towarzystwie swojego brata i reszty Akatsuki. Z cichym westchnieniem ruszył w ich kierunku, nie oglądając się już na nikogo więcej. Sasuke patrzył na nielicznych i wymiotować mu się chciało na myśl, iż spojrzał dzisiaj na Uzumakiego.

- Cześć, braciszku. – Itachi uśmiechnął się delikatnie. – Słyszałem o waszym zakładzie, ale ten idiota nie chce mi powiedzieć kogo wybrał – westchnął i napił się soku.

Uchiha uniósł brew i spojrzał na Suigetsu.

- Mów – zażądał. – Teraz. – Usiadł przy Itachim i rozpakował kanapkę. Nie lubił jedzenia ze stołówki, ale kanapki mieli naprawdę dobre. Żałował tylko, że nie mieli płatków.

- Uzumaki – rzucił beztrosko, jednak błysk w jego oku go zdradzał. Był dumny ze swojego pomysłu, jak  z żadnego innego.

                Sasuke wstał gwałtownie i złapał go za poły koszuli. W jego oczach pojawiła się żądza mordu. Czy ten pacan zwariował?! Uzumaki?! Przecież on kijem nie chciałby go dotknąć!

- Wymiękasz? – Wyszczerzył zęby. – Boisz się, że Gaijin ci odmówi, hm? – zaśmiał się. – Masz go przelecieć na imprezie u was na chacie. Masz miesiąc. – Przesłał mu całusa. – Chyba że się boisz? To za dużo na ciebie, przyznaj.

- Braciszku – odezwał się Itachi, spokojnie gryząc kanapkę. – Ojciec cię zabije, jak się dowie, ale broń honoru Uchiha. – Machnął ręką. – Nie wycofuj się. Nie tchórz.

                Sasuke zacisnął zęby. Nie mógł w to uwierzyć. Miał przelecieć Naruto? Przecież to facet, do tego „obcy”!

- Itachi – syknął, puszczając zadowolonego Suigetsu. – To jest facet – powiedział z naciskiem na ostatnie słowo.

- Co za różnica? To nie ty będziesz na dole. – Wzruszył ramionami. – Jesteś Uchiha, pamiętaj – warknął. – Będziemy kryć twoją „miłość” – parsknął śmiechem. – Tylko nie zawal. – Wstał od stołu i skinął swoim kumplom. Zaraz po tym odeszli od nich, patrząc na Sasuke z kpiącymi uśmiechami.

                Sasuke był w istnym szoku. Jego pierwszy raz miał przeżyć z facetem, w dodatku z… Naruto? Spojrzał na Suigetsu. Miał ochotę obić mu tę parszywą gębę i zrobiłby to, ale pokazałby wtedy, że był przerażony. Jak miał normalnie rozmawiać z gaijinem? Nagle w stołówce wybuchły śmiechy. Obejrzał się i dostrzegł Uzumakiego oblanego czekoladowym mlekiem. Stał tak na środku ze spuszczoną głową, trzymając tacę z jedzeniem. Jego włosy zostały poklejone przez słodzące substancje mleka. Wszyscy powstawali i zaczęli rzucać w niego jedzeniem, wyzywając go od najgorszych. Uchiha prychnął. Jak miał pokazać się gdziekolwiek z tą chodzącą porażką?  Jego reputacja nie ucierpi, bo nikt nie mógł mu nic zarzucić, jednak samo to, jak on będzie się czuł… To będzie najgorszy miesiąc w jego i tak już beznadziejnym życiu. Zgryzł wargę. Jak miał to rozegrać? To, że Uzumaki był gaijinem wcale nie oznaczało, iż był gejem. Co zrobić? Miał mało czasu, obiecał, że to zrobi, obiecał Itachiemu. Wstał z krzesła. Jak na razie nie chciał na niego patrzeć. Ten jeden dzień przeznaczy na planowanie. To naprawdę najgorsza osoba, jaką mógłby mu Hozuki wybrać. Wyszedł ze stołówki. Szedł korytarzem i natknął się na jego szafkę. Jak ją poznał? Po wyzwiskach, które zostały powypisywane na temat blondyna. Właśnie. Uchiha nigdy nie widział jego twarzy. Nigdy na niego nie patrzył, tylko dzisiaj mu się zdarzyło przez przypadek. I ile miał informacji? Dwie. Był niskim blondynem. Tyle. I Sasuke mógł mieć pewność, że nosił używane ciuchy. To było proste do wywnioskowania. Kiedyś Hozuki, wyśmiewając go, rzucił, iż Uzumaki był z bidula. Uchiha jeszcze bardziej się do niego zniechęcił - jeśli to możliwe. Jak można dotknąć jakiegoś podrzutka, którego nie chciała nawet własna rodzina?

                Sasuke wyszedł ze szkoły. Miał dosyć. Urwie się z ostatnich dwóch lekcji. Musiał ochłonąć, pomyśleć. Najbardziej bał się, że ojciec się dowie. Wtedy miałby w domu piekło. Jego ojciec jeszcze zaakceptowałby jego odmienną orientację, przecież w tych czasach i mężczyźni brali ślub. Poza tym takie małżeństwo także przyniosłoby jakieś zyski, gdyby był to dziany facet, jednak jeśli chodzi o gaijina… Odetchnął. Pójdzie się napić. To najlepsze rozwiązanie na tę chwilę. Wezwał taksówkę i spojrzał ostatni raz na szkołę. Zacisnął pięści. Prześpi się z Uzumakim, choćby miał go wziąć siłą.