Gaijin II

Konbanwa!

            Hm. Teoretycznie po Waszych komentarzach miałam chwilowe zawieszenie umysłu. Kolejny raz w mojej „karierze” czytam podzielone opinie. Jednym się podoba, drugim nie i rozumiem to w zupełności.

            Widzę, że dużo ode mnie oczekujecie i schlebia mi to. Piszę od niecałego roku i owszem, poprawiłam się i sama to widzę. Może i niezbyt wiele, ale dla mnie to i tak dużo, bo nikt mnie nie prowadził za rączkę. Wasze komentarze pomagają mi, wskazują drogę, jednak czasami są one niezbyt trafne. Chodzi mi tu o posądzanie mnie o zepsucie charakteru Naruto. To dopiero pierwszy rozdział jak, na szczęście, zauważyła ThereareTimes.

            Oklepany pomysł z zakładem… Cóż. Tak naprawdę mogłam napisać coś oryginalniejszego, nawet miałam parę pomysłów, ale żaden nie pasował do sytuacji. Sasuke jako sukinsyn nie mógłby zainteresować się, jak to ujęłyście, pizdowatym Naruto. Jedyny sposób – zakład. Poza tym opowiadania SasuNaru już wiele lat bytują w sieci i ciężko o coś, czego nie było, istnieje tylko inne wykonanie. Jednakże nigdy nie spotkałam się z tematem Gaijina, dlatego uważam, że to mi wyszło – i tu muszę to zaznaczyć.

            Spójrzcie, to dopiero pierwszy rozdział i nie wiecie jak ich losy potoczą się dalej. Cieszę się więc, że nie skreśliliście mnie na starcie.

            Tak naprawdę Wasze komentarze, które zawierają w sobie krytykę, dołują mnie, ale też dodają siły. Z początku się wkurzam, bo nie wiecie co dalej, a piszecie, jednak, gdy już się uspokoję, patrzę na nie subiektywnie. Biorę je sobie do serca i zdaję sobie sprawę, że taki gówniarz jak ja, nie ma tu nic do gadania. Jesteście starsze, znacie się na tym, chcecie pomóc, doceniam to.

            Pisząc słowo „hejt”, co dotknęło Inatę i za co przepraszam, nie mam nic złego na myśli. Ty, Inata, odbierasz to inaczej niż ja. Dla mnie słowo „hejt” jest krytyką, a nie bezmyślnym pierdoleniem. Może tu chodzi o różnicę wieku, myślę jak szczyl, za co kolejny raz przepraszam.

            Tayla zaznaczyła, iż w yaoi nie powinno być szybkiego zakochania itd. Owszem, zgadzam się z tym. Moje pierwsze opowiadanie było porażką. Drugie trochę mniej, a Spadająca Gwiazda mnie wkurza. Jest zbyt słodko. Rok temu yaoi było dla mnie jak cukierki. Dużo cukierków. Teraz widzę, że Wam się to nie podoba. „ „rzygam tęczą” w fikach o dwóch facetach(!) powinno być karalne.” No skoro tak. Dlatego, jak już wcześniej napisałam, tęczę zostawię dla siebie, a i czasem coś wrzucę dla takich ludzi, jak ja.

            Dita, Twój komentarz, choć w połowie niemiły, bardzo mi pomógł i dał do myślenia. Naprawdę dziękuję, że poświeciłaś dla mnie czas, pisząc swoje przemyślenia. To chyba oznacza, że Ci się spodobało.

            Postaram się nie zawieść Waszych oczekiwań i nakarmić Waszą wyobraźnię czymś niezłym. Nie mogę równać się z innymi blogerkami, jednak mam nadzieję, że kiedyś będę mogła z czystym sumieniem to zrobić. Jak na razie pozostaje mi czytanie Waszych uwag i miłych słów, które dodają mi skrzydeł. Krytyka jest dobra, nawet bardzo, jeśli nie jest przepełniona ukrytym „Przestań pisać, zabij się i zniknij.” Ja na szczęście jeszcze się z czymś takim nie spotkałam, a i doceniam Was.

            Megu-nyan, naprawdę dziękuję, że chociaż Ty nie odebrałaś Naruto jako dziwki ;* Na resztę Twojego komentarza, myślę, że odpisałam na górze :D No, ale teraz i ja widzę, że pisałam nierealistycznie :/ Zmienię to, przysięgam :P Chcę piąć się w górę.

            Jeszcze dwie sprawy do Inaty. Em… Napisałaś, że taki pomysł spotyka się RZADKO. No cóż. Jeśli tak, to musiałaś gdzieś już czytać opowiadanie o takiej tematyce. Jeśli tak, to proszę, abyś dała mi link to tych tekstów, dobrze? J Chciałabym to przeczytać. I dlaczego masz co do mnie duże wymagania? xD Mam się bać? .-.

            Hetani, chciałabym Cię poinformować, że już nie piszę na telefonie :P Jedyne co teraz mogą mi zabrać, to laptopa :P

            Mini, nie chcę wpierdolu xD Rozdział później, bo przyłożyłam się do tekstu :P

            Trochę się rozpisałam, dlatego lepiej dla mnie jeśli zakończę tę paplaninę, bo to w niczym mi nie pomoże.

            Dziękuję jeszcze raz i mimo wszystko Was kocham <3

            Enjoy ;*
PS. Rozdział został poprawiony :P

_______________________________________

Itachi był z założenia spokojnym facetem. Ludzie naprawdę musieli się dużo napracować, aby się zdenerwował. W rzeczywistości, do grupy osób, które działały mu na nerwy, zaliczali się jedynie natręci i Sasuke. Tak, braciszek potrafił napsuć mu krwi. Czasami zachowywał się jak zwykły szczyl, a nie jak prawdziwy Uchiha. Tak się stało i tym razem. Krew w nim zawrzała, kiedy Sasuke zadzwonił, bełkocząc, by ten po niego przyjechał. Zacisnął zęby i wymknął się z domu, holując półprzytomnego Sasuke do pokoju. Wcale nie miał wątpliwości, co do tego, dlaczego młody się napił. To był raczej normalny odruch na taką wiadomość. Itachi sam się tego obawiał. Gaijin… To przecież szaleństwo! Jeśli dobrze tego nie ukryją przed ojcem, to może być naprawdę źle. Nie pomogą tu tłumaczenia o ratowaniu honoru Uchihów. Z tej sytuacji w żaden sposób nie dało się wyjść cało. Z jednej strony stała duma, z drugiej ojciec.

                Itachi stał nad łóżkiem brata, obserwując go. Sasuke wyglądał jak siedem nieszczęść, poza tym okropnie waliłood niego wódą i piwem. Już on się z nim rano policzy. Niemniej jednak, chciał mu pomóc. Będą musieli coś wymyślić. Sasuke nie może tak po prostu podejść do Uzumakiego i się z nim umówić. Znaczy… Może i mógłby, bo co takiego Uchihę zatrzyma? Jednak Itachi był pewien, że blondyn, po tym wszystkim, co ludzie mu zafundowali w tej szkole, tak łatwo nie zaufa bogatemu dzieciakowi. Szczególnie, że Sasuke był na najwyższej pozycji. Królował. A osoba pokroju Uzumakiego, nie nabrałaby się na tanie śpiewki o nagłej miłości, czy coś w tym stylu. Może i był „obcym”, ale Itachi wiedział, że chłopak nie był głupi. Nie bez powodu miał tak dobre oceny i dostał się do ich szkoły. To wszystko było bardziej skomplikowane, niż mógł przypuszczać. I nagle wpadł mu do głowy pomysł. Uzumakiemu trzeba zapewnić ochronę. Sasuke musi być jego bohaterem. Naruto powinien być mu coś dłużny – w końcu, to wiele by ułatwiło. Uśmiechnął się po nosem. Coś mu się zdawało, że Sasuke wywiąże się z umowy znacznie szybciej. A co jeśli mu się spodoba? Parsknął śmiechem. Chyba zgłupiał, myśląc w ten sposób.

* * *

                Ostry dźwięk budzika dotarł do jego umysłu. Syknął głośno, ponieważ ból niemalże rozrywał mu czaszkę. Mało powiedziane, że czuł się fatalnie. Suchość w ustach i migrena, to nie było to, o czym marzył. Chciał znowu zasnąć, ale ten cholerny kac mu nie pozwalał. Warknął cicho, klnąc na Uzumakiego i zwlókł się z łóżka. Spojrzał w lustro, wiszące na ogromnej szafie. Wyglądał gorzej niż zwykle, jednak wciąż znośnie. Prócz potarganych włosów, nieobecnego wzroku i worów pod oczami, nie było wcale tak źle. Jęknął cicho, podpierając się na łokciu.

– Itachi! – krzyknął, wiedząc, że ich rodziców nie ma w domu. Ciągle znajdowali się w podróży, dlatego Sasuke niezbyt był do nich przywiązany. Jednak został wychowany do darzenia obojga szacunkiem. Zwykle ojciec dzwonił i zapowiadał, że wraca… W zasadzie robiła to jego sekretarka. Sasuke powoli stawał się na to obojętny. Coraz bardziej i bardziej. Niby wczoraj pojawili się w domu na te kilka godzin. Podobno. Sasuke ich nie widział, może dlatego, że pił? Mniejsza. I tak nienawidził rozmawiać z ojcem. Słuchał go, jedynie dlatego, ponieważ bał się, że zostanie wydziedziczony.

– Och, wstałeś, braciszku? – Itachi wszedł do pokoju, uśmiechając się kpiąco. W dłoni trzymał szklankę z jakimś mętnym płynem w środku. Bez zbędnych pytań i słów, podał mu naczynie i usiadł na łóżku. Patrzył chwilę jak pije, po czym westchnął. – Ojciec się o ciebie pytał.

                Sasuke wzruszył ramionami, krzywiąc się. Niezbyt smaczny był ten napój.

– Czego chciał? – wybełkotał, opadając ciężko na poduszki.

– Nie wiem – wzruszył ramionami. Itachi nie chciał mówić Sasuke o słowach ojca. Nie były zbyt miłe. Fugaku wyzywał go, jak zwykle, od włóczęg. Nie podobało mu się, że syn chodził gdziekolwiek. Miał siedzieć w domu i uczyć się. Itachiego irytowały te słowa. Obiecał sobie, że gdy Sasuke ukończy osiemnaście lat, zabierze go z domu. Nie mógł patrzeć na to, co Fugaku robił z młodszym. Sam nienawidził ojca. W rzeczywistości miał głęboko tę jego firmę. Tak czy inaczej, będzie następcą. Fugaku nie oddałby interesu życia w obce ręce. Spojrzał na brata. Powinien mu jakoś okazać wsparcie, a nigdy tego nie robił. Może czas zacząć? – Nie przejmuj się tym, Sasuke. Zajmijmy się lepiej sprawą Naruto.

– Nie wymawiaj jego imienia – warknął. – Nienawidzę go. Nie mam ochoty nawet na niego patrzeć, Itachi. Brzydzę się go dotknąć. Do cholery, nie jestem gejem! – krzyknął. Itachi westchnął. Wiedział, że będzie trudno. W ogóle, do czego on go zmuszał?

– Przepraszam, Sasuke. Przemyśl po prostu, co chcesz zrobić. Już przyjąłeś to wyzwanie. – Wstał. – Jeśli jednak nabierzesz odwagi, to mam pewien pomysł. – Uśmiechnął się pokrzepiająco i wyszedł z pokoju, zostawiając go samego.

– Kurwa – warknął i położył się na łóżku. Chwała Bogu, że była sobota. Nie zniósłby widoku tego frajera. Dlaczego zawsze jemu przytrafiają się takie rzeczy? Zagryzł wargę, czując pulsujący ból głowy. Chociaż z drugiej strony… To była wspaniała szansa, by dać mu popalić. Sasuke jakoś nigdy nie uczestniczył w tych napaściach na osobę Uzumakiego, ponieważ uważał to za marnowanie czasu. Wystarczyło, że Suigetsu i Juugo robili to w jego imieniu. A skoro miał tak przez niego przejebane, to może po tym wszystkim pokazać mu, że tak naprawdę do nich nie pasuje? Uśmiechnął się. Tak, to zdecydowanie pozytywne myśli. W końcu, gdy przeleci blondyna, z pewnością będzie miał na niego haka. Trochę go podręczy  i tyle… Z tak wspaniałymi myślami zasnął.

* * *

Gdy obudził się kilka godzin później, stwierdził, że czuje się o wiele lepiej. Ból głowy już nie doskwierał i nie czuł suchości w ustach. Przeciągnął się na łóżku, po czym wstał i poszedł do łazienki wziąć prysznic. Musiał się ogarnąć, bo nadal śmierdziało od niego alkoholem i krzywił się za każdym razem, gdy wdychał ten zapach. Denerwował się przed poniedziałkiem, wiedział, że musi być miły, ale on nigdy nie był miły. Dla nikogo, a już na pewno nie dla kogoś niższego mu rangą społeczną. Gorąca woda, spływająca po jego ciele, naprawdę pomagała. W końcu się rozluźnił. Przecież to tylko głupi zakład, a on był Uchihą. Dla niego, nie było rzeczy niemożliwych. Wytarł dokładnie ciało, wysuszył włosy, ułożył je i umył zęby. Był gotowy się ubrać. W weekendy nie musiał nosić tego beznadziejnego mundurku. Zresztą, większość szkoły nie zwracała uwagi na ten uniform. On nosił, bo musiał, ojciec tego wymagał. Westchnął. Nie miał zamiaru o nim myśleć. Założył na siebie spodnie, czarną koszulkę z jakimś beznadziejnym nadrukiem i szarą bluzę. Oczywiście nie zapomniał o bieliźnie. Czerwone bokserki i białe skarpetki. Wybrał swoje najlepsze buty i był już gotowy. Gotowy, na co? Nawet o tym nie pomyślał, ważne, że czuł się dobrze. Zszedł na dół, gdzie w salonie zastał Akatsuki. Mruknął ciche „Siema” i chciał przemknąć się do kuchni, lecz nie dostał takiej szansy.

– I jak, braciszku? – zaczął Itachi, kiedy Sasuke został zmuszony do usadowienia się na kanapie obok Deidary - długowłosego blondyna z wiecznym wyszczerzem na pół twarzy. – Zdecydowałeś? – zapytał, kładąc laptopa na ławie.

            Ich salon totalnie nie pasował do obrazka bogatej rodziny z tradycjami. Wszystko przez to, że Mikoto, matka braci, pozwoliła pomieszczenie to urządzić starszemu z synów. Itachi zawsze był maniakiem Dzikiego Zachodu. Sasuke pamiętał, jak za młodu, Łasic latał za nim z zabawkową spluwą. Młodemu się to w żaden sposób nie podobało, ale na szczęście mieli ten okres za sobą.

            Wnętrze pokoju dziennego zapełnione było wszelkimi możliwymi rupieciami. Ciemno-brązowe ściany wspaniale oddawały klimat kasyn. Do tego stary barek na alkohol, który stał pod oknem, komponował się ze zniszczoną, beżową sofą. Duży stół do gry w pokera, przysłonięty był jedynie szybą. Mimo że, wszędzie było ciemno i ogólnie niemiło, Sasuke lubił tam siedzieć. Może tu chodziło o jego spaczony gust? Po prostu lubił ciemne odcienie i z pewnością miało to wiele wspólnego z charakterem bruneta, ale to już nie była wina Sasuke, a Fugaku. Ojciec zawsze mu wszystko narzucał.   

– No raczej – mruknął. – Nie będę tchórzył. – Wzruszył ramionami. – Pokażę Suigetsu, co znaczy zadrzeć z Uchihą. Gra toczy się o nasz honor – spojrzał na niego i uśmiechnął się łobuzersko.  – Tylko teraz muszę wymyślić sensowną wymówkę, żeby się z nim umówić – westchnął.

– Szacun – zaśmiał się Pain. – Nie każdy facet zgodziłby się przelecieć drugiego, od tak.

– Ej, ale ten Uzumaki wygląda jak laska – powiedział Sasori, popijając piwo. – Widziałem go nieraz. Z tego powodu też się z niego nabijają. Mówią, że jest transwestytą. On w ogóle, jakiś dziwny jest – stwierdził. – Jakby tak spojrzeć na niego, nie uwzględniając tego, że jest „obcy” i biedny… Cóż. Schrupałbym go – uśmiechnął się. – Coś jest pod tymi jego okularami.

– Zachowaj swoje gejowskie poglądy dla siebie – warknął Hidan. Jakoś nie trawił homoseksualistów, ale musiał żyć obok tego rudzielca ze względu na Itachiego.

– Nie, niech mówi – powiedział Sasuke z lekkim uśmiechem. – Dobrze wiedzieć, że nie będzie to jakiś oblech. – Mimo swoich słów, wzdrygnął się.

– W każdym razie. – Itachi odchrząknął. – Wpadłem na pewien pomysł. Musimy szybko przekonać do ciebie tego dzieciaka.  Dlatego też,  pomożemy ci w tym. – Błysnął zębami.  – Będzie to proste i zrobimy to teraz, zaraz.

                Po minach chłopaków, Sasuke wywnioskował, że podobało im się to, co Itachi zaczął opowiadać. Dla niego jednak było to absurdalne i upokarzające. Westchnął, kiedy brat skończył opowieść. Spojrzał na niego jak na wariata, ale zgodził się. Mimo oczywistych wad tego pomysłu, to mogło się udać. Przecież nawet jeśli zrobi z siebie idiotę, nawet jeśli zachowa się jak nie on, to Uzumaki mógł się na to nabrać.

– A gdzie go dorwiemy? – zapytał Sasuke na wstępnie. – A raczej wy?  – prychnął. – Zresztą, to się nie uda. Jesteś moim bratem, debilu. Napaść nie wchodzi w grę. Dlaczego miałbym chronić jego, skoro on dobrze wie, że go nienawidzę?

– Wciśnij mu jakąś bajeczkę. No nie wiem… - mruknął. – Że lubisz go, ale się wstydziłeś do niego zagadać, bo jesteś nieśmiały…

– ­­­Zwariowałeś? – syknął, kiedy kumple Itachiego zaczęli się śmiać. – Nie łyknie tego.

– Za to,  na imprezie, łyknie co innego. – Sasori puścił mu oko. – O nic się nie martw. Założymy maski.

                Sasuke i tak nie był przekonany co do tego wszystkiego. To było po prostu głupie.

– Zdobyłem jego adres – pochwalił się Itachi. – Jak łatwo jest włamać się do naszego szkolnego systemu – zaśmiał się, pokazując mu jakąś karteczkę. – Twoja zdobycz mieszka w domu dziecka. – Wystawił mu język.

– Och, tak bardzo mi go szkoda – zironizował. – Chodźmy, chcę mieć to za sobą.

Pain krzyknął z radości i pobiegł na górę. Sasuke był pewien, że poleciał po maski. Totalna porażka. Będzie zgrywał jakiegoś supermana. Chociaż z drugiej strony nareszcie coś się działo. W końcu to on będzie starał się o kogoś, nie na odwrót – co go już trochę męczyło. Tym wyczynem udowodni, że nie ma dla niego nic niemożliwego.

– Idziemy – zapytał, kiedy Pain wrócił, rozdając każdemu maski, które zostały z poprzedniej imprezy.

                Wyszli z domu. Sasuke dostał adres od brata i poszedł w przeciwnym kierunku. Miał nadzieję, że go gdzieś spotkają, bo szlag by go trafił, gdyby musiał jeszcze na tego frajera czekać. Szedł spokojnie, nie spieszył się. Raczej nie spodziewał się, że Uzumaki wychodził gdzieś w sobotnie wieczory. Nie oszukujmy się, nie miał znajomych. Westchnął. Czasami zastanawiał się, czy nie jest bohaterem jakiejś taniej komedii. To wszystko, co działo się wokół było jak sen, a raczej koszmar. Jego całe życie było, jak jeden wielki żart.

                Z niechęcią odkrył, że znalazł się już na właściwej ulicy. Rozejrzał się z obrzydzeniem. Właściwie… Normalna okolica, jednak wystarczyło, że stał tam bidul. Oparł się o słup i czekał na sygnał od Itachiego. Przy okazji rozejrzał się dyskretnie, ale nie zauważył tam niczego, co byłoby dziwne. Po chwili poczuł lekkie wibracje w kieszeni i, z krzywą miną, odebrał wiadomość od brata. Cóż, na szczęście Akatsuki, a na nieszczęście Sasuke, Uzumaki wyszedł na dwór. Zrezygnowany i do granic zniechęcony, ruszył ulicą. Szedł powoli, czekając na cokolwiek. Nigdzie nie widział ani blondyna, ani paczki brata. Nagle usłyszał głośnie śmiechy i zobaczył ich. Uzumaki kroczył w jego stronę, a z ciemnej uliczki wyszli oni, rzekomi bandyci. Prychnął, czekając na rozwój akcji.

                Jeden z nich zaczepił blondyna, który spuścił głowę i zaczął się cicho tłumaczyć. Sasuke nie słyszał go, ale widział jak, chyba Pain, zadaje mu pytania, drocząc się z nim. Uchiha już się denerwował. Wolałby to już zakończyć. I kiedy miał już zacząć wyklinać na swojego brata, Naruto krzyknął. Sasuke zauważył, że upadł na ziemię. Sam z pewnością tego nie zrobił. Uchiha wziął dwa głębokie wdechy i zaczął biec w ich kierunku.

– Hej! – krzyknął, mając nadzieję, że zabrzmiał groźnie. – Zostawcie go!

Napastnicy spojrzeli na niego i wtedy Hidan zrobił coś, co naprawdę go wkurzyło. Kopnął Uzumakiego w brzuch i zdejmując maskę, splunął na niego. Po tym już wszystko działo się szybko. Sasuke podbiegł do niego i uderzył go pięścią w szczękę. Reszta zaśmiała się jakoś dziwnie i chwycili chwiejącego się kumpla. Sasuke dostrzegł jeszcze, jak brat pokazuje mu uniesiony kciuk w górę i zniknęli, klnąc na Uchihę. Niesamowici aktorzy, zapił w myślach.

– Nic ci nie jest? – zapytał, przełamując obrzydzenie, pomógł mu wstać.

                Uzumaki milczał, nie podnosząc wzroku. Wstał szybko, otrzepał się i cały czas kryjąc swoją twarz za włosami, odbiegł, nawet nie dziękując. Sasuke patrzył na niego chwilę. Nie mówcie tylko, że to wszystko przepadło…

- Kurwa – warknął. Nie miał zamiaru za nim biec. – Kurwa mać! – Zacisnął pięści. I po cholerę się tak trudził? Wyszedł na idiotę. Kopnął śmietnik, który stał obok i ruszył z powrotem do domu. Niech tylko spotka Itachiego. Już on mu wygarnie co myśli, o takich pomysłach.