"Road to love" III

- C-Co to jest? - zapytał blondyn, który ledwo powstrzymywał się od śmiechu.
- Nie "Co" tylko "Kto" i to jest nasz wuefista. (no nie wiem jak to się pisze T.T dop.aut.) - wyjaśnił spokojnie Gaara. Naruto już nie mógł się powstrzymać i wybuchł niepohamowanym śmiechem. - Naru zamknij się! - warknął rudowłosy. Miał dosyć hałasu, głowa go bolała niemiłosiernie, a wszystko przez Emiko, która podawała mu drinki wymyślone przez Akemi. A ta może i nie pije dużo, ale jak coś zmiesza to po jednym leżysz... a on wypił PIĘĆ szklanek tego "magicznego" napoju.
- A co ty Garuś chorobę dzikich krów masz? - zapytał z kpiącym uśmieszkiem Uzumaki.
- Nie, ale nasz kochany rudowłosy przyjaciel ma kaca - uśmiechnął się Kiba.
- To żeś nieźle balował - zaśmiał się blondyn i dodał - Ale tak beze mnie? - powiedział z udawanym smutkiem.
- Przepraszam Naruto, ale ja nie wiedziałem, że przyjechałeś...- zaczął się gorączkowo tłumaczyć.
- Żartowałem, teme! - zaśmiał się blondyn i poklepał seledynowookiego po plecach. Gaara odetchnął z ulgą. Chyba za bardzo wziął sobie to wszystko do serca. - Chodźcie do brewki!- krzyknął z entuzjazmem.
- C-Co?- zapytał Kiba po czym zaczął tarzać się ze śmiechu wraz z rudym. - B-bre-brewka?! - zapytał, przez łzy. Naruto nie wiedział o co im chodzi.(z reszta jak zawsze -.-'' dop.aut.) - Dobra ksywa! - śmiał się (i płakał XD dop.aut.) dalej. Po jakiejś minucie uspokoili się i podeszli do "brewki".
- Dobra dzieciaki czas na wiosnę młodości! - darł się na całą halę sensei.
- Ale sensei, przecież jest jesień! - zauważył Sai.
- Sai umilknij! - krzyknął chłopak, który wygląda jak sobowtór nauczyciela. Kiedy blondyn go zauważył znów zaczął się śmiać. Wszyscy popatrzyli na niego jak na debila. - Z czego się śmiejesz?
- Ja? - pokazał ma siebie palcem i uspokoił się trochę. - A bo przypomniało mi się coś śmiesznego - skwitował Uzumaki.
- Dobra chłopaki dosyć tego! - wrzasnął Gai-sensei. - Gramy w siatkę - oznajmił i zrobił gest kciukiem oznaczającym "jest okey". Jedyne co otrzymał w zamian to jęk niezadowolenia ze strony pierwszaków i okrzyk radości Naruto i drugoklasistów. - Klasa pierwsza gra na klasę drugą!
- Co?! - jęknął Kiba z niedowierzaniem. - Przecież my nie mamy szans!
- Nie załamuj się! - szczerzył się blondynek. - Damy radę! - krzyknął i objął Kibę ramieniem. Szatyn na ten gest uśmiechnął się triumfalnie do Gaary.
- "To się teraz kurwa zacznie..." - pomyślał Uchiha.
- Naru nawet nie próbuj nas pocieszać... - powiedział Gaara ledwo powstrzymując się od zabicia szatyna.
- Dlaczego? Oni są aż tacy dobrzy? - zapytał Uzumaki i oderwał się od Inuzuki.
- Po pierwsze to oni grają w reprezentacji szkoły, a po drugie nikt z naszej klasy nie umie w to grać! - wyjaśnił rudy po czym uśmiechnął się ciepło do blondyna.
- Reprezentacja szkoły mówisz? - zamyślił się blondyn. - To może mnie przyjmą! - krzyknął uradowany.
- Nie łudź się dzieciaku - sprowadził go na ziemię Suigetsu. - Nowicjuszy nie przyjmujemy - wyjaśnił z kpiną w głosie. Naruto zmrużył oczy i uśmiechnął się nikle.
- A chcesz się przekonać? - zapytał Uzumaki. - Kto jest waszym kapitanem?
- Hyuga Neji - odpowiedział beznamiętnie białowłosy.
- Dobrze, więc zaczynajmy set - blondyn zakończył rozmowę i wziął piłkę od nauczyciela. Po chwili rozległ się dźwięk gwizdka. Naruto w skupieniu śledził tor lotu piłki. Biegał po całym boisku i odbijał każdą zagrywkę. To wyglądało tak, jakby blondyn grał sam na drugą klasę. Sam zdobywał punkty, a reszta jego "drużyny" usuwała mu się z drogi. Jego ściny były tak perfekcyjne, że nikt nie mógł ich zablokować za to blokowanie ich ścin przychodziły Uzumakiemu z łatwością. Wszyscy patrzyli na niego z podziwem,a z twarzy Suigetsu zniknął uśmiech. To co było najśmieszniejsze, to wynik meczu. Klasa pierwsze wygrała dwa sety. Przepraszam - to powinno raczej brzmieć: Naruto wygrał dwa sety.
- No, no młody, niezły jesteś - powiedział Neji. - Pogadam z trenerem, bo coś czuję, że będziesz naszą tajną bronią - uśmiechnął się przyjaźnie. - Ale jest jeden problem.
- Jaki? - zapytał uśmiechnięty blondyn.
- A taki, że mamy pełen skład i żebyś mógł z nami grać to będziemy musieli kogoś wyrzucić - wyjaśnił szatyn, a cała drużyna spięła się po tych słowach. - Ale nie martw się na pewno dostaniesz się to jest pewne. Nie mogę cię puścić - jesteś za dobry - powiedział, a blondyn się lekko zarumienił, co nie uszło uwadze Sasuke. Brunet tak się zapatrzył w stronę blondyna, że stracił czujność i dostał mocno w głowę piłką i zemdlał.  Naruto słysząc huk oderwał się od rozmowy i podbiegł do nieprzytomnego bruneta.
- Sasuke! - krzyknął Uzumaki i klepnął go w policzek. - Sasuke obudź się! - panikował, ale po chwili ujrzał czarne tęczówki wpatrujące się w niego.
- C-Co się stało? - zapytał cicho zdezorientowany czarnooki.
- Naruto zaprowadź tego kasanowe to pielęgniarki! - krzyknął sensei.
- Hai! - blondyn wziął pod ramię kolegę i wyszedł z hali.

* * *

- Najlepiej by było, gdybyś zaprowadził swojego kolegę do domu - powiedziała pielęgniarka i zawiązała bandaż na głowie Uchihy.
- Nie trzeba... sam dam radę dojść - powiedział Sasuke. W końcu on jest Uchiha, on nie potrzebuje pomocy. Ale tylko jak wstał, od razu się zachwiał i gdyby nie silne ramiona blondyna już by leżał jak długi pod stopami higienistki.
- Zamknij się, teme! Pomogę ci i już! - wrzasnął blondyn. - Tylko nie wiem gdzie mieszkasz...
- I się nie dowiesz! - krzyknął brunet próbując wyrwać się z objęcia niebieskookiego. No nie powie, że mu się nie podobało, ale nie mógł tego okazać.
- O to się nie martw Naruto, zaraz zajrzę do waszego dziennika i ci podam jego adres - uśmiechnęła się pielęgniarka i podeszła do biurka.
- Kuso... - przeklął czarnooki. - Może byś mnie puścił? - warknął.
- Gomen - powiedział blondyn i posadził bruneta na krześle.
- Proszę bardzo to jest jego adres. Możecie już iść. Do dzwonka i tak zostało zaledwie 5 minut - wyjaśniła kobieta i dosłownie wyrzuciła ich z gabinetu.

* * *

- Hmm w którą stronę mamy iść? - zastanawiał się blondyn. - Sasuke może ty byś mi powiedział? - popatrzył się na wkurzonego bruneta.
- Zamknij się już usuratonkachi i idź w stronę przystanku. Tam skręcisz w prawo, a później powiem ci co dalej - westchnął brunet i udali się we wskazanym przez niego kierunku.

* * *

- Ale faza! - wrzasnął blondyn i mało brakowało, a wywaliłby się potykając o nogi Sasuke, którego podtrzymywał.- Dlaczego się drzesz młotku? - zapytał nieźle wkurwiony Sasuke.
- Nie nazywaj mnie tak draniu! - krzyknął. - A krzyknąłem dlatego, że ja też mieszkam na tej ulicy - szczerzył się blondyn.
- Naprawdę? - zapytał brunet nie wierząc w swoje szczęście.
- Tak. No, to który to twój dom?
- Ten - pokazał na dużą a'la willę. - Teraz dam sobie sam radę - stwierdził i próbował się wyrwać bez skutku niestety. - Kurwa! Małe, a jakie silne - powiedział sam do siebie.
- Nigdzie sam nie pójdziesz. Jeszcze zasłabniesz i co wtedy? - stali już pod drzwiami. - Dawaj klucze.
- Klucze? Kuso! Itachi nie dał mi kluczy! - powiedział już nieźle wkurzony.
- Pięknie, naprawdę pięknie - stwierdził blondyn i zaczął pukać do drzwi. Gdy po 5 minutach nikt nie otwierał, kopnął jeszcze bogu ducha winne drewno. - Więc nie pozostaje nam nic innego, jak pójście do mnie - uśmiechnął się i pomógł Sasuke zejść po schodach.
- Świetnie... czyli będziemy teraz zapierdalać na początek ulicy? - zapytał ironicznie brunet.
- Nie. Będziemy zapierdalać na druga stronę ulicy - wyszczerzył się blondyn.
- "No nie wierze..." To ty mieszkasz w tej wielkiej chacie? - zapytał nie dowierzając.
- Niestety tak... - powiedział już mniej entuzjastycznie. - Chociaż są tego plusy. Emiko i Akemi mogą ze mną mieszkać i w końcu nie będę sam.
- A są w ogóle jakieś minusy? A dlaczego mieszkałeś sam? - sam nie wierzył, że to robi. On wielki pan Uchiha zawsze miał wszystkich głęboko w swoim poważaniu. Nigdy nie obchodziło go życie innych ludzi, no ale blondyn o tym nie wie, więc nic takiego się nie stało.
- Moi rodzice mają firmę w Europie i tam mieszkają. Nie obchodzę ich, chociaż mówią, że robią to po tym bym miał wszystko. Ale po co mi to wszystko, jak nie mam z kim się tym dzielić? - tłumaczył szukając kluczy w kieszeni.
- To dlaczego nie pojechałeś z nimi? - Sasuke mimo iż był bystry nie mógł tego pojąć. W prawdzie jego rodzice też mają dużą firmę i nie mieszkają z nimi, ale to ze względu na to, że ich ojciec nie chciał, żeby jego dzieci pałętały mu się pod nogami i przeszkadzały mu w pracy.
- Dlatego, że mój ojciec powiedział, iż chce, abym dalej uczył się japońskiego. Chciał żebym był Japończykiem i zachował tradycję. Uważa, że w chwili, gdy wystawię nogę poza wyspę, nie będę już tym, kim byłem. I jeszcze coś tam gadał, ale już go nie słuchałem, tylko się z nimi pożegnałem i poszedłem spać - uśmiechnął się i wepchał Sasuke do środka. - Emiko?! Akemi?! - krzyknął. - Jest tu ktoś?!
- Wbijaj do kuchni Naru! - usłyszeli głos granatowowłosej. - Mam coś dla ciebie!
Naruto zaprowadził Sasuke do kuchni, a tam jakby nigdy nic siedział sobie Itachi z piwem w ręku.
- No siema bracie - śmiał się długowłosy. - Co cię tu sprowadza?
- Brak kluczy! - krzyknął Sasuke.
- O widzę, że braciszek nie w humorze - stwierdził Itachi dalej się śmiejąc.
- To co masz dla mnie? - szczerzył się Uzumaki.
- RAMEN! - krzyknęła Emiko i postawiła miskę z zupą przy wolnym krześle.
- Yatta! - blondynek od razy wziął się za pałaszowanie swojego ulubionego dania.- Zajęłyście już sobie pokoje?
- Tak, tak, o to się nie martw - uśmiechnęła się Akemi, która na chwile oderwała się od czytania swojej mangi.
- O, co czytasz? - spytał z pełną buzią Naruto.
- YAOI! - wrzasnęła Emiko, a Akemi się zaczerwieniła.
- A myślałam, że to Emiko jest yaoistką... - powiedział blondyn, a bracia Uchiha spojrzeli się na nią z zaciekawieniem.
- Bo jestem - zaśmiała się. - I planuję napisać własne opowiadanie, tylko że potrzebuję natchnienia - powiedziała i spojrzała się wymownie na Uzumakiego.
- Masz coś do mnie? - naburmuszył się blondynek.
- A bo wiesz Naru, jeszcze nigdy nie miałeś dziewczyny... - stwierdziła Emiko, a Sasuke nagle nabrał silnego zainteresowania tą całą rozmową.
- Nie wiesz czy miałem czy nie miałem, przecież mieszkałem w Kyoto!
- A miałeś? - białooka postanowiła się trochę podroczyć z przyjacielem.
- Nie... - powiedział przygaszony.
- Bo żadna go nie chciała... proste i logiczne - stwierdziła Akemi.
- No chyba żartujesz?! Przecież ja mam koleżankę, która chodziła z nim do klasy. Wszystkie dziewczyny za nim latały. Przecież on był najpopularniejszy w szkole! - krzyknęła Emiko.
- Wcale nie byłem! - wrzasnął blondyn i spojrzał nerwowo na bruneta, który był bardzo ciekawy, co z tego wszystkiego wyniknie. - Idę pod prysznic! Mam dosyć tej beznadziejnej rozmowy! Do jutra Sasuke - pożegnał się i poszedł do swojego pokoju.
- To może ja już pójdę? - zaproponował Sasuke i już się zbierał, kiedy powstrzymała go ręka Hyugi.
- Poczekaj! Akemi ma zamiar z tobą porozmawiać - powiedziała i posadziła bruneta na krześle.
- Słyszałam, że grasz na gitarze elektrycznej... - zaczęła, ale przerwał jej trzask drzwi wejściowych i do kuchni wszedł Gaara. - Co ty tu robisz?
- Drzwi były otwarte to wszedłem. Jest Naru? - zapytał.
- Tak, jest u siebie. Idź na górę i wejdź do ostatniego pokoju. - uśmiechnęła się Emiko, która wiedziała już, co się stanie. Rudy tylko skinął głową na znak, iż rozumie i poczłapał na górę.
- No to słyszałam, że grasz na gitarze elektrycznej i... - znowu jej przerwał trzask drzwi tym razem od pokoju Naruto. Wszyscy zgodnie popatrzyli na schody po których biegł czerwony jak burak Gaara. W mgnieniu oka znalazł się przy Emiko i bez słowa usiadł na krześle. Białooka wiedziała już co się stało, ale potrzebowała potwierdzenia swoich myśli. Nie myliła się, bo nagle z pokoju blondyna wybiegł on sam w samym ręczniku na biodrach.
- Gaara? Co się stało? - zapytał przerażony Uzumaki i popatrzył na wszystkich zgromadzonych. Nie umknął mu uwadze równie czerwony Sasuke. - Sasuke? A to tobie co? - wpadał w panikę widząc swoich przyjaciół w takim stanie. Emiko wraz z Akemi nie mogły się już powstrzymać i wybuchnęła niepohamowanym śmiechem. - A wy z czego lejecie?
- Weź się Naru ubierz! - mówiła przez łzy Emiko.
- Dlaczego? Przecież w pokoju są sami faceci plus wy dwie. Akemi to kuzynka, a przecież ty mnie nie zgwałcisz, ne? - spytał.
- No ja nie, ale... - nie dokończyła ponieważ buzie zakrył jej rudowłosy.
- Yare, yare... Idę się ubrać - powiedział zrezygnowany blondyn i wszedł na górę z zamiarem odziania się.