"Road to love" XXI

Zima rozkręciła się na dobre. Wszędzie było pełno śniegu, a temperatura powietrza mroziła krew w żyłach - i to dosłownie. Tak jak powietrze ochłodziły się też stosunki Naruto i Sasuke - znowu... Wszystko przez - jak się można domyślić - Emiko, która olewała zasady intymnej przestrzeni i wybijała do pokoju blondyna w najmniej oczekiwanym momencie. Próbowali się schować u Sasuke, ale tam przeszkadzał im Itachi... Tak jakby się zmówili...

- Przestalibyście nam w końcu wchodzić do pokoju - warknął Sasuke.

- Zamknij się i ugniataj to ciasto! Jak się nie przyłożysz to pierniki nie wyjdą - skarciła go Emiko mieszając w garnku. No tak... Boże Narodzenie. Emiko chodzi i wszystkimi dyryguje. - Gdzie jest Naruto? - warknęła.

- Kochanie - Itachi przytulił się do jej pleców. - Jest Boże Narodzenie, więc przestań się denerwować. Naruto i Akemi pojechali do centrum.

Akemi przestała już żulić. Po rozmowie z Emiko dała sobie spokój z użalaniem się nad sobą. Całą uwagę przeznaczyła na zespół, który już powoli się rozkręca. Bracia Uchiha postanowili spędzić wigilię z Naruto, Emiko i Akemi ponieważ ich rodzice i tak nie mają zamiaru przyjechać.

- O Kami-sama - westchnęła ocierając czoło. Chciała aby te święta były naprawde magiczne. Od dwóch dni kazała wszystkimi dekorować dom, który w tym momencie wyglądał jak z bajki. - Kolację planuję na 20 - poinformowała.

- To przestaniecie nam wchodzić do pokoju? - Sasuke nie dawał za wygraną. Bardzo mu zależało aby dali im w końcu spokój.

- A co wy tam takiego robicie, że nie można wam przeszkadzać - zapytał Itachi z dziwnym błyskiem w oku. - Czyżby mój braciszek nie był już prawiczkiem?

Sasuke spojrzał na niego chłodno.

- Nie twoja sprawa - warknął. - Ja ci się nie wpieprzam do łóżka, więc i ty tego nie rób z łaski swojej.

- Czyli jednak - Hyuga westchnęła. - Naru ma już to za sobą. Mam nadzieję, że byłeś delikatny.

- No oczywiście, że byłem - zmarszczył czoło przypominając sobie jak blondyn się na niego napalił. - Więc dacie nam w końcu spokój?

- Może - puściła do niego oko. - Macie zamiar powiedzieć o was swoim rodzicom?

- Ja... - zaczął, ale przerwał mu dzwonek do drzwi.

- Otworzę - powiedział długowłosy i zniknął w przedpokoju. Po chwili usłyszeli głos jakiejś kobiety. Nie zdążyli wytrzeć rąk, a już w kuchni pojawili się rodzice Naruto.

- Kushina - sama?! Minato - san?! - zdziwiła się Hyuga. - Nie sądziłam, że państwo...

- My też nie sądziliśmy - Kushina uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Tak jakoś wyszło. Gdzie Naruto?

- Pojechał z Akemi do miasta - odpowiedział Sasuke. Ani Itachi ani Emiko nie sądzili, że brunet się odezwie. - Itachi... Może my już pójdziemy - zwrócił się do swojego brata.

- Co ty, Sasuke?! - zdziwiła się Emiko. - Przecież mieliśmy razem spędzać święta!

- Ano... - zmieszał się. Nie chciał psuć Naruto wigili z rodzicami.

- Zostań z nami młodzieńcze - powiedział Minato z uśmiechem. - Nie musisz się nas krępować. To my tu jesteśmy gośćmi. Naruto wiele mi o tobie opowiadał, Sasuke.

Serce bruneta zabiło mocniej.

- Tak, tak - przytaknęła pani Uzumaki. - Zostań.

- H-hai - mruknął i zabrał się za dalsze rozgniatanie ciasta. Kolejny dzwonek do drzwi ogłosił przyjście kolejnego niespodziewanego gościa, a raczej gości.

- Mama?! Tata?! - krzyknęli równocześnie Sasuke i Itachi.

- Zobaczyłem cię w oknie, Sasuke - powiedział Fugaku. - Dlaczego nie ma was w domu? Przecież powinniście robić kolację wigilijną - zdziwił się. Rozejrzał się po kuchni, kiedy napotkał wzrok Minato ciarki przeszły mu po plecach. To samo stało się z Minato. - Ekchm... Może już pójdziemy - zaproponował szybko

- Niech państwo zjedzą z nami - powiedziała Kushina z uśmiechem. - Nasi synowie są przyjaciółmi, a poza tym dzięki państwu atmosfera będzie przyjemniejsza.

- Kochanie, ale... - Minato próbował zaprotestować.

- Ano tak! - matka Naruto krzyknęła. - Dzięki kochanie, że mi przypomniałeś! My się nie znamy. Kushina - podała rękę matce Sasuke i Itachiego, a następnie ojcu. Szturchnęła łokciem swojego męża.

- Minato - odchrząknął i zapoznał się z państwem Uchiha. Fugaku i Minato wymienili się zaniepokojonymi spojrzeniami.

- Tak, więc - zaczęła Mikoto odkladając swoją torbę pod ścianę. - Sasuke wyjdź z kuchni jak możesz. Resztą zajmę się ja, Kushina i... - spojrzała na zszokowaną Hyuge.

- Emiko - dokończył za nią brunet i wyszedł  ciągnąć za sobą swojego brata. - I co ja z Młotkiem mamy teraz zrobić?

- Nie mówcie im prawdy. Przynajmniej dzisiaj - poradził mu Itachi. Właśnie do domu weszli Naruto i Akemi.

- Sasu! - ucieszył się blondyn i od razu uwiesił mu się na szyi. Próbował go pocałować, ale bez skutku. Brunet odsunął go od siebie. - Nani... - szepnął ze smutkiem. Nie wiedział co się dzieje.

- Naruto! - z kuchni wyszli jego rodzice, a blondyn od razu zrozumiał. Nie poprawiło mi to humoru, wręcz przeciwnie. Zrobiło mu się przykro wiedząc, że Sasuke się go wstydzi. Uzumaki z wymuszonym uśmiechem przywitał się ze swoimi rodzicami. Jeśli oni mają zniszczyć to co jest między nim a Sasuke to nie chce ich tu. - Przyjechaliśmy na wigilię! - śmiała się Kushina. - Państwo Uchiha też zostają.

Więc to tak, pomyślał Naruto. Sasuke nie przyznaje się do niego nie z powodu jego rodziców, ale z powodu swoich! Łzy napłynęły mu do oczu. Brunet wszystko widział i ledwo się powstrzymywał żeby go nie przytulić.

- Tak się kochanie wzruszyłeś? - matka Naruto źle odebrała jego uczucia. - Wiesz... Ja muszę iść pomóc dziewczynom - uśmiechnęła się i odeszła.

- Naruto... Co jest nie tak? - zmartwił się Minato.

- Ja... - otarł łzy. - Nic tato...

- Jak to nic? Przecież nie zareagowałeś tak z naszego powodu?

- Daj mi spokój, tato - mruknął i pobiegł do swojego pokoju.

Serce Sasuke pękało widząc Naruto w takim stanie. Postanowił do niego pójść. Przeprosił pana Namikaze, który chciał go zagadać i wszedł na górę. Zza drzwi pokoju Naruto usłyszał szlochanie. Niepewnie otworzył drzwi. Blondyn leżał na łóżku z twarzą schowaną w poduszce.

- Naruto, ja... - zaczął.

- Tak wiem... Nie chcesz, żeby twoi rodzice się dowiedzieli. Spoko... - mruknął przez łzy.

- To nie tak - usiadł przy nim i zaczął głaskać jego plecy. - Itachi powiedział, żebyśmy to dzisiaj przed nimi ukryli. Nie mamy zupełnie pojęcia jak zareaguje nasz ojciec - odwrócił go w swoją stronę. - Oczywiście nie obchodzi mnie jego zdanie, ale nie chcę psuć nam naszej wspólnej wigili.

- Ale ona będzie zepsuta jeśli nie będę mógł się do ciebie przytulić - przyciągnął go do siebie. - Dobrze... Wytrzymam ten wieczór, ale jutro im powiemy, obiecujesz?

- Obiecuję - uśmiechnął się i przypieczętował to pocałunkiem.

- Chodźcie już na dół, zaraz będziemy dzielić się opłatkiem - do pokoju weszła Emiko. Para odskoczyła natychmiast od siebie.

- Nie strasz nas tak! - krzyknął Sasuke.

- Gomen - mruknęła i usiadła, przy blondynie. - Ale mam stresa... Itachi ma zamiar powiedzieć przy wszystkich, że jestem jego dziewczyną - wyglądała jakby miała zwymiotować. - Twój ojciec wygląda na strasznego... A jak mu się nie spodobam?

- Nie wiem... - mruknął. - Ja powiem o Naruto dopiero jutro. Nie chcę nam niszczyć wieczora.

Spojrzeli na siebie bladzi jak ściana. Sasuke jeszcze bardziej niż zwykle. Wstali bez słowa i zeszli na dół. W salonie rozłożony był już wielki stół, a na nim masa potraw i ciast. Dekoracje były w ciepłym czerwonym kolorze tak jak nakrycie stołu. Wszyscy byli ubrani w miarę odświętnie.

- Myślałam, że nigdy nie zejdziecie - powiedziała Mikoto. - Bierzcie opłatki i chodźcie tu o nas.

Podeszli do tacy i chwycili opłatki. Mikoto powiedziała, żeby zaczęli składać sobie życzenia z osobami, które mają najbliżej. Naruto nie był z tego zadowolony, bowiem musiał składać życzenia ojcu Sasuke.

- A więc... - zaczął niepewnie. Spojrzał na twarz Fugaku i zastanawiał się czy ten facet w ogóle się uśmiecha. - Ja życzę panu samych sukcesów... i... szczęścia - jąkał się.

- Dlaczego tak się stresujesz, chłopcze? - odezwał się, a Naruto obawiał się, że jego czarne oczy wniknął do jego duszy.

- Ja? - prychnął śmiechem. - Nie...

- Arigatou. Tobie życzę szczęścia w miłości - Naruto myślał, że zmaleje z tego stresu, a ten mu jeszcze z miłością wyskakuje. - Dużo pieniędzy - chociaż to już masz - dodał, a Uzumaki nie wiedział czy on nawiązuje do całej wypowiedzi. - Po prostu życzę ci wszystkiego o czym tylko marzysz! - uśmiechnął się i uścisnął dłoń blondyna.

On się uśmiechnął! On się naprawdę uśmiechnął! To był szok dla wszystkich co to zauważyli. Z resztą poszło blondynie całkiem nieźle, aż na końcu spotkał się z Sasuke. Odeszli tak daleko, aby nikt ich nie słyszał.

- Twój ojciec powiedział, że wie - wyznał Sasuke.

- Ale co wie?

- No właśnie nie powiedział. No, ale przejdźmy do życzeń, kochanie - szczerzył się. - Kocham cię i życzę ci, żebyś kochał i ty mnie do końca świata.

- Oczywiście, a nawet dłużej! - puścił mu oko. - Ja ci życzę, aby twój ojciec nas nie zabił - uśmiechnął się, rozejrzał czy nikt nie patrzy i cmoknął bruneta w usta. - Tyle będzie musiało nam wystarczyć... - mruknął smętnie.

- Sasuke, Naruto! - krzyknęła Akemi. - Żarcie!

Usiedli koło siebie przy stole. Nie czuli się zbyt dobrze. Naruto wolał być obejmowany przez bruneta.

- Chciałbym coś powiedzieć - Itachi wstał zwracając uwagę wszystkich. - Ja i Emiko jesteśmy razem, ojcze - powiedział poważnie.

- Wspaniale - uśmiechnął się Fugaku kolejny raz tego wieczoru. - Gratuluje wyboru, Itachi. Ta dziewczyna wyśmienicie gotuje. Gratuluje wam obojgu.

Wszyscy zaczęli klaskać. Mikoto nawet uroniła łzę. Emiko wyraźnie odetchnęła z ulga i splotła swoje palce z Itachiego. Akemi wpadł pomysł do głowy. Widziała jak Sasuke i Naruto męczą się bez siebie, więc wstała od stołu i wzięła jemiołę.

- Akemi, siadaj! - syknęła w jej stronę Emiko.

Hiruki z uśmiechem pokręciła głową. Stanęła nad Sasuke i Naruto.

- Co ty robisz? - zdziwił się Uzumaki.

- Spełniam twoje marzenia - szepnęła mu do ucha. Podniosła do góry rękę z jemiołą tak, że ta zwisała nad blondynem i brunetem. - Sasuke! - pisnęła zwracając uwagę wszystkich. - Siedzisz z Naruto pod jemiołą! Musisz go pocałować.

Nagle zrobiło się cicho. Uchiha nie wiedział co ma zrobić.

- Sasuke! - warknęła Hyuga. - Jak mus to mus.

- Emiko ma rację, Sasuke - powiedziała niepewnie Mikoto.

Fugaku nic się nie odzywał tak samo jak Minato. Patrzyli tylko na siebie z obawą.

- Yy... Sasuke?! - odezwał się blondyn drżącym głosem.

- Dobrze - szepnął, a po jego czole spłynęła kropla potu. Blondyn zareagował pierwszy i szybko cmoknął go w policzek. Po tym się wyprostował i stał się czerwony jak burak.

- Ale to nie był prawdziwy pocałunek - jęknęła Emiko i Akemi równocześnie.

Brunet nieźle się wkurzył. Pomyślał, że jego ojciec nie może mieć wpływu na jego uczucia i wpił się nachalnie w usta blondyna. Ręce położył na jego biodra i zaczął je masować.

- Wiedziałem - zaśmiał się Minato, a wszyscy spojrzeli na niego. - Wiedziałem, że jesteście razem - zwrócił się do swojego syna. - A przynajmniej to podejrzewałem.

- Jak to? - zdziwiła się Kushina. Była w lekkim szoku. Właśnie dowiedziała się, że jej syn jest gejem.

- To było widać w ich oczach. Mówię ci jak Sasuke patrzy się na naszego syna - westchnął. - Po tym pocałunku też było widać...

- I... nie przeszkadza ci to? - Uzumaki zmarszczył brwi.

- Oczywiście, że nie - prychnął. - Jesteś moim synem i chcę abyś był szczęśliwy.

- A ty mamo?

- Cieszę się synku, że jesteś szczęśliwy. Szkoda tylko, że nie będę miała wnucząt - mruknęła z uśmiechem.

- A ty co się tak na mnie patrzysz, Sasuke? - zapytał Fugaku. - Nie mam nic do waszego związku. Może inaczej zareagowałbym gdybyś był moim jedynym synem, ale skoro Itachi będzie miał dzieci to nic nie stoi na przeszkodzie, abyś był szczęśliwy. Mikoto z pewnością się ze mną zgadza.

- Tak. Bardziej się cieszę, kochanie - uśmiechnęła się.

- Cóż za ironia, Fugaku - uśmiechnął się Minato. - Nie sądziłem, że nasi synowie kiedykolwiek się spotkają.

- Dla mnie też był to nie mały szok - przyznał.

- To wy się znacie? - zdziwiła się Kushina. Reszta też była zdziwiona.

- Znamy - westchnął Minato. - Ale to nie jest ważne. Chciałbym usłyszeć jak to było z tobą i Sasuke, Naruto - zwrócił się do blondyna.

- Jak to było? - zamyślił się.

- Zakochałem się w Naru od pierwszego wejrzenia - powiedział szybko brunet z uśmiechem. - Tylko, że potrzebowałem mocnego wstrząsu, aby się o tym przekonać...

- A ja tak właściwie to nie pamiętam... Wiem, że zawsze przy nim działy się ze mną dziwne rzeczy - zarumienił się. - I gdyby nie Sasuke to chyba bym się na nic nie zdobył - spojrzał na swoje buty.

- Gdyby państwo widzieli jaki Naruto był wstydliwy - zachichotała Emiko. - "Emiko co się ze mną dzieje?" - naśladowała jego głos przez co wszyscy się uśmiechali.

- Ale naprawdę nie macie nic przeciwko? - upewniał się Uzumaki. - Przecież obaj jesteśmy fcetami.

- Jeśli łączy was prawdziwa miłość to płeć nie jest ważna - powiedziała Mikoto.

Po chwili temat zbiegł na interesy. Rodzice blondyna i bruneta rozmawiali ze sobą. Akemi, Itachi i Emiko śmiali się z czegoś cały czas, a Naruto i Sasuke patrzyli niepewnie na wszystkich. Nie wiedzieli na co mogą sobie pozwolić.

- Chodź do mnie - szepnął Sasuke blondynowi do ucha. Po ciele Uzumakiego przeszedł dreszcz podniecenia. Szept Uchihy zawsze tak na niego działał.

- Zwariowałeś? - starał się zachować zimną krew. - Oni tu wszyscy są.

- No i? - prychnął. Odwrócił się w stronę Naruto i sięgnął ręką do jego tali. Nie używając specjalnie siły posadził go sobie na kolanach.

- Teme! - syknął. - Co ty robisz.

- Skoro już o nas wiedzą - przejechał ręką po wewnętrznej stronie ud blondyna, powodując u niego kolejną falę dreszczy. - To chyba nam nic nie zrobią jak cię przytulę.

- To zabierz te ręce - warknął zażenowany.

- Iie - uśmiechnął się i pocałował go w szyję. - Kocham Cię - szepnął.

- No przecież wiem - zdenerwował się, bo teraz wszyscy patrzyli się na nich. - Sasuke... Uspokój się...

Uchiha zaśmiał się tylko pod nosem, ale zaprzestał całowania.

- Nie wygodnie mi - jeknął Uzumaki opierając się o kroczę Sasuke.

- To usiadź inaczej - sapnął. Robiło się niebezpiecznie, Sasuke zaczął się podniecać. Kiedyś umiał nad tym zapanować, ale teraz?! Niebieskooki usiadł na nim okrakiem i objął jego szyję.

- Tak dobrze - uśmiechnął się i zaczął bawić się czarnymi kosmykami Uchihy. To sprawiało brunetowi przyjmność, więc schował nos w zagłębienie jego szyi. - Tak... - mruknął. - To zdecydowanie najlepsza wigilia w moim życiu.

- Teraz prezenty! - krzyknęła Akemi i doskoczyła do choinki. Z tym samym entuzjazmem podbiegł Itachi. Emiko wolała nie zachowywać się jak dziecko w obecności rodziców rodzeństwa Uchihów.

- Mój prezent dla was, Akemi i Emiko, jest na górze. Jest to też część prezentu dla Sasuke - powiadomił ich blondyn.

- Tylko nie mów, że to coś jest w tym pokoju co zamykasz go na klucz - podjarała się Akemi. Blondyn pokiwał głową. - Yay! - krzyknęła.

- A ja myślałam, że ty się tam po prostu zamykasz z Sasuke - powiedziała białooka, przez co blondyn się zarumienił.

- Czyżby to co mówiła Emiko jest prawdą? - zapytała Kushina.

- Oczywiście, że nie! - bronił się. - Skoro to prezent dla Sasuke to nie mógł go widzieć, ne?

- No tak, ale czy gdziekolwiek zostajecie sami - zdenerwowała się, a Mikoto kiwają głową dołączyła się do tego pytanie.

- Nawet gdybym chciał - westchnął Sasuke. - To się nie da... Emiko albo Itachi zawsze gdzieś wlizął...

- I bardzo dobrze - uśmiechnęła się triumfalnie.

- Czy ja wiem czy dobrze? - wtrącił się Minato. - Skoro dażą się prawdziwym uczuciem to dlaczego nie mogą się kochać?

- No bo... - Kushina najwyraźniej nie mogła znaleźć dobrych argumentów.

- Przestańcie o tym gadać! - naburmuszył się Uzumaki, który już był czerwony niczym burak. - Chodźcie zobaczyć ten prezent - mruknął i wstał z kolan Uchihy. Reszta podążyła jego śladem. Weszli na górę. - Dobra! Otworzę te drzwi pod warunkiem!

- Jakim? - jęknęła Emiko. Ona już chciała wiedzieć co jest w środku.

- Przestaniecie nam wchodzić do pokoju. Już nawet nie można w spokoju poleżeć! - wkurzył się.

- No tak... Poleżeć pod Sasuke - zaśmiała się Hiruki. Rodzice chłopaków spojrzeli na nią z niepokojem.

- Ogarnij się, Akemi - Sasuke uderzył się otwartą dłonią w czoło choć miała rację.

- Obiecujemy - powiedziała Akemi, aby było z głowy.

Blondyn otworzył drzwi. Wszyscy nie wierzyli własnym oczom. On im zrobił studio nagraniowe!

- Miałem już dość patrzenia jak się dusicie w tej sali od muzyki, więc proszę - szczerzył się. - Ściany są dźwiękoszczelne, więc sąsiedzi nie będą się skarżyć na hałas.

Sasuke nie wierzył własnym oczom! I jak tu nie kochać Uzumakiego? Kiedy wszyscy zajmowali się oglądaniem pomieszczenia brunet wyciągnął Naruto z pokoju.

- Co się stało? - blondyn zmarszczył nos, przez co wyglądał słodko.

- Kocham cię - uśmiechnął się i wpił się w jego usta. - Zaraz nie wytrzymam i wezmę cię tu przy wszystkich - wyszeptał mu do ucha.

- Spadaj! - zaśmiał się. - Moim drugim prezentem dla ciebie jest to, że jedziemy na tydzień na narty. Ale nie musimy jeździć na nich tylko zostać w pokoju... - złapał go za pośladki. - A najlepiej w łóżku.

- Ty mały diable - zaśmiał się pod nosem. - Poczekaj... Zostańmy tylko sami to zobaczysz - ugryzł go lekko w nos.

- No mam nadzieję, że zobaczę... - pocałował go. - Ciebie nago.

- Dzięki, Naru! - Akemi i Emiko wyleciały z pokoju, odepchnęły Sasuke i uwiesiły się na szyi blondyna.

- Przysięgam, że nigdy więcej nie wejdę ci do pokoju! - piszczała białooka.

- Chodźmy zobaczyć resztę prezentów - powiedział Minato kiedy wszyscy już zobaczyli studio.

Zeszli na dół, a Naruto od razu rzucił się na swój prezent od Sasuke. Brunet w przypływie szczęścia zapomniał co kupił swojemu chłopakowi. Blondyn odwinął papierek i oblał się rumieńcem. Wszyscy patrzyli na niego, żeby pokazał co on tam ma,  ale Uzumaki szybko schował prezent za siebie.

- No pokaż! - jęknęła Akemi podchodząc do niego powoli.

- Iie! - krzyknął i zaczął uciekać. Brunet nie wiedział jak ma mu pomóc. Powinien go ostrzec, żeby nie otwierał go przy wszystkich. Akemi w końcu złapała swojego kuzyna i zajrzała do pudełka.

- Sasuke! - krzyknęła oburzona i oddała pudełko Uzumakiemu, który puścił się w bieg do swojego pokoju. - Dałbyś mu to na osobności, a nie pod choinkę wkładasz.

- Co tam jest, Akemi? - zainteresowała się Kushina.

- Nie ważne ciociu - zaśmiała się pod nosem i uderzyła otwartą dłonią w potylice młodszego Uchihy. - Idź do niego i mu to wyjaśnij, baka.

Sasuke lekko zażenowany tą sytuacją wstał od stołu i poszedł do pokoju Naruto. Kiedy otworzył drzwi spostrzegł blondyna, który tarzał się na łóżku i płakał ze śmiechu.

- Co ci odwaliło, żeby takie coś dawać mi przy nich? - dusił się. - Wibrator? Serio?

- Itachi powiedział, że to będzie dobre, a z resztą on też kupił Emiko - brunet położył się obok niego.

- Ale po co mi taka zabawka skoro mam ciebie? - położył swoją blond głowę na kroczę Uchihy. - A może by tak położyć się już spać, co? Nasi rodzice nie będą mieli nam chyba tego za złe - uśmiechnął się zachęcająco.

- Tak myślisz? - przyciągnął go do siebie i wpił się w jego usta. Uzumaki usiadł na jego biodrach ocierając się o niego zmysłowo.

- Żesz kurwa! - kolejny raz do pokoju weszła Emiko. - Zostawić was na chwilę samych! Wy jesteście jacyś niewyżyci!

- Zamknij się - syknął. - Myślisz, że nie słyszę co robisz z Itachim u niego w pokoju?

- To nie twoja sprawa! - oburzyła się.

- W takim razie nie jest to twoja sprawa co ja robię z Naruto - uśmiechnął się triumfalnie dalej z Uzumakim na biodrach.

- W każdym bądź razie - warknęła. - Wasi rodzice chcą się z wami pożegnać...

- Już jadą? - ucieszył się Uzumaki, a Uchiha podzielał jego radość.

- Tak... Wujek Minato dostał wezwanie z firmy, a twoi rodzice, Sasuke, mają lot do Szanghaju gdzie będą mieć spotkanie - powiedziała na jedynym w dechu i wyszła.

- Jak mam wyjść z Tym? - Uchiha wskazał na swoje krocze, gdzie postawiony był już "namiot".

- Wyobraź sobie nagą Sakure to zaraz ci przejdzie - zaśmiał się, ale faktycznie to podziało. Zeszli szybko na dół, gdzie pod drzwiami stali już wszyscy. - Długo to wy tu nie zawitaliście - Uzumaki udał zdołowany ton.

- Gomen, kochanie - Kushina objęła go mocno, aż zaczął się dusić. - Ale wiesz... Nie planowaliśmy przyjazdu tutaj i tak wyszło.

- A my chcieliśmy was zobaczyć, szczególnie w święta - powiedziała Mikoto przytulając swoich synów.

Ojcowie stali nie poruszeni mierząc się wzrokiem. Nie wiedzieli czy kiedykolwiek wyjawiął swoją tajemnicę...

Wszyscy pożegnali się w dobrych nastrojach. Sasuke poszedł na chwilę do domu, aby spakować się na wyjazd w góry.

- Itachi cwelu! - ryknęła Akemi otwierając swój prezent od niego. - Czy cię pojebało?! Kupiłeś mi wibrator?

Emiko zrobiła dziwną minę, a Itachi i Naruto zaczęli się śmiać.

- No co? - ledwo mówił dusząc się ze śmiechu. - Były 3 w cenie 2!

- Oszczędzanie na nas! - wkurzył się Naruto, ale i tak nie mógł powstrzymywać śmiechu.

- Sasuke nie wiedział co ma ci kupić, więc dałem mu jeden, bo mnie to by się raczej nie przydał - chichotał.

- Baka! - warknęła Hyuga.

- Z czego się śmiejecie? - do domu wszedł Sasuke, a za plecami ciągnął walizkę.

- Z głupoty twojej i twojego brata! - blondyn uwiesił mu się na szyi. - Chodźmy do łóżka - powiedział. - Chcę mi się spać - dodał widząc miny wszystkich.

- Jasne - prychnęła Akemi. - "Spać"! Wszyscy idą "spać", a ja to forever alone?!

- Możesz iść z nami "spać" - zaproponował Itachi z uśmiechem. - Dla mnie nawet lepiej.

- Baka! Spadaj do domu! Właśnie zarobiłeś sobie karę na miesiąc! - wkurzyła się Emiko. Jak Uchiha może składać takie propozycje jej najlepszej przyjaciółce?!

- Sama dnia nie wytrzymasz bez seksu - długowłosy uśmiechnął się triumfalnie.

- Mam wibrator, który z resztą dostałam od ciebie - wystawiła mu język.

- Przegrałeś starcze!(pzdr. dla Marty ;) dop.aut.) - krzyknął Naruto śmiejąc się.

- Nie idę do żadnego domu - oburzył się Itachi i usiadł na kanapie.

- To śpij tutaj, mi to rybka - granatowowłosa wzruszyła ramionami i bez słowa poszła do swojego pokoju.

- Przecież ja tylko żartowałem - jeknął. - Akemi pomoż mi!

- Wal się - wystawiła mu język i również zniknęła na schodach.

- A wy? Pomożecie mi? - zapytał z nadzieją stojącą parę.

- Mam ci przynieść jakiś koc, Ita-chan? - zaproponował słodko blondyn.

- Naruto, czasem jesteś bardziej kobiecy od Emiko - westchnął Uchiha i położył się na kanapie.

Sasuke i Naruto udali się do pokoju blondyna. Brunet torbę zostawił na dole.

- Co teraz będziemy robić? - mruknął Uchiha całując Uzumakiego po szyi. Zamknął drzwi i położył swojego ukochanego na łóżku.

- Niestety spać, Sasuke. Musimy wstać o trzeciej, więc mamy zaledwie cztery godziny snu - ziewnął.

- Dobrze - uśmiechnął się i rozebrał swoje kochanie do bokserek. Sam również pozbył się swoich ciuchów. Okryli się kołdrą. Sasuke wsadził kolano między uda blondyna, a ręką objął go w pasie i przyciągnął jak najbliżej siebie.

- Wiesz, że leżymy zawsze w tej samej pozycji? - uśmiechnął się lekko Uzumaki. Powieki strasznie robiły się ciężkie i nie miał już siły na nic.

- Wiem. Kocham cię. Śpij już, Młotku - pocałował go w czoło. Już po chwili Sasuke usłyszał miarowy oddech swojego chłopaka. Sam nie spał w ogóle. Czuł, że musi bronić swoje słońce nawet w nocy.