"Spadająca gwiazda" XVIII

UWAGA! W rozdziale mogą pojawić się śladowe ilości cukru.
No cóż mam rzec? XD Nie wiem XD
~Inata-chan - tak miało być! Naru miał się z nim pogodzić!:c Wszystko mogę robić na odpierdol, ale jak piszę, to piszę na serio :c
Enjoy ;*

- Matko! - jęknął Naruto, siedząc wraz z Itachim na podwórku. Ogólnie rzecz biorąc było ciepło, przyjemnie i Itachi cały czas paplał, śmiejąc się. Naprawdę było beztrosko, ale uczucia mdłości wcale nie pomagały mu żyć spokojnie, a jedynie go to wkurzało. Był głodny i to bardzo, a co zjadł, to zwymiotował. Miał ochotę na ogórki i dżem, ale nic takiego w domu nie znalazł. Zastanawiał się, więc czy nie wybrać się do sklepu. - Chodź, Itachi, przejdziemy się do miasta, co ty na to? - zapytał, zdecydowany.
- A kupisz mi czekoladę? - Spojrzał na Uzumakiego przenikliwie.
Naruto zaśmiał się i przytaknął.
- Ja też mam ochotę na czekoladę - powiedział po chwili zastanowienia. - Taką... - mruknął i zmrużył oczy. - Taką z orzechami i karmelem, a do tego śmietana - wyszeptał, oblizując usta.
Itachi zachichotał pod nosem i chwycił go za rękę.
- No chodź, tatusiu - jęknął niecierpliwie i tupnął nóżką
- No już, już - zaśmiał się Naruto, ale, gdy zrozumiał jak zwrócił się do niego Itachi, to zatrzymał się zaskoczony. - Jak mnie nazwałeś?
- Tatuś - powtórzył z uśmiechem.
Uzumaki uklęknął przed nim i przytulił go do siebie. Nie sądził, że Itachi tak go nazwie i, że poczuje się tak wspaniale. Nagle zaczął płakać. Niekontrolowanie, po prostu nie mógł przestać. Łzy lały się z jego oczu wprost na koszulkę Itachiego.
- Tatusiu? - zaczął maluch. - Dlaczego płaczesz? - zapytał i objął go swoimi malutkimi rączkami.
Blondyn pociągnął nosem i spojrzał w twarz malucha.
- No chodźmy już... - szepnął z uśmiechem. - Synku - dodał, powstrzymując kolejną falę płaczu.
Itachi wyszczerzył swoje ząbki i pokiwał głową.
- Tylko zamknę dom - powiedział i wstał, ocierając łzy. Sięgnął do kieszeni spodni Uchihy. Ech... Wciąż nie kupił sobie luźniejszych ciuchów. Będzie musiał to zrobić. Westchnął i zamknął drzwi, po czym chwycił Itachiego za rączkę
- Kiedy zacznę chodzić do szkoły? - zapytał maluch, podskakując.
Naruto spojrzał na niego. Itachi niecierpliwił się, a przecież zostało jeszcze dużo czasu. Mały Uchiha rozwijał się intelektualnie szybciej, niż jego rówieśnicy. Niektórzy nawet nie potrafili jeszcze mówić, a Itachi? Lada moment, a aktywuje swojego sharingana. Zagryzł wargę. Doskonale rozumiał co czuł malec. On też pragnął się uczyć - nie koniecznie teorii, ale jednak.
- Em... Jeszcze będziesz musiał trochę poczekać - powiedział Naruto. - Ale jeśli chcesz, to tatuś z tobą potrenuje, ja niestety nie mogę - oznajmił i spojrzał na swój mały brzuch.
- Tam jest dzidziuś, prawda? - zapytał i położył rączkę na jego brzuchu.
- Mhm - mruknął, zaciskając wargi. Znowu chciało mu się płakać.
- A dzidziusiowi też coś kupimy? - Przechylił głowę, patrząc na niego swoimi wielkimi, czarnymi oczami.
- Czy kupimy coś dzidziusiowi? - zastanowił się. - A co byśmy mogli?
- Buciki. Sakura-chan tak mówiła - powiedział dumny z siebie.
Naruto nie był pewien czy nie jest za wcześnie.
- A może poczekamy jeszcze, hm? - zaproponował. Chciał zaczekać z takim kupnem na Sasuke, a nie za bardzo wiedział, gdzie ten się znajduje.
Itachi zastanawiał się chwilę, po czym pokiwał głową. Nie dał jednak blondynowi spokoju i pociągnął go w stronę budki z lodami.
- Ty tylko byś jedno jadł - zaśmiał się Naruto i kupił mu te, które sobie Itachi zażyczył. - Całe szczęście, że tata jeszcze dobrze cię odżywia, bo wyglądałbyś jak mały pulpet - powiedział z uśmiechem, patrząc jak ten zajada się deserem.
- Przydałby nam się jakiś spożywczy - mruknął pod nosem i rozejrzał się dookoła.
Itachi zmrużył jedno oko i z wystawionym językiem, wskazał sklep.
Naruto pokiwał głową i ruszyli w jego stronę, wchodząc do środka przez kolorowe drzwi. Uzumaki od razu dopadł koszyk i zaczął wraz z Itachim, lawirować między półkami, wkładając do koszyka wszystko co wpadło mu w ręce. Nie był pewien, czy nie zwymiotuje po tym, ale miał to gdzieś. Brał to, na co akurat miał ochotę, a było tego dużo. Kiedy i Itachi skończył zapychać koszyk zakupami, podeszli do kasy szczęśliwi jak nigdy. Blondyn wyłożył wszystko na ladę, a sprzedawczyni spojrzała na malucha.
- Gdzie twój tatuś? - zapytała Itachiego.
Naruto zgromił ją wzrokiem. Nikt nie będzie podrywał Sasuke! Jeszcze się o niego wypytuje suka jedna. Uzumaki nie mógł się doczekać, aż wszyscy dowiedzą się o nim i o Uchisze. Nie obchodziło go to, czy ktoś zaakceptuje ich związek. Wystarczą mu przyjaciele, a reszta ma po prostu wiedzieć, że Sasuke należy tylko do niego.
- I tak nie masz u niego żadnych szans - powiedział beztrosko, patrząc się jej prosto w oczy.
- A ty skąd możesz wiedzieć? - warknęła niemile w jego stronę, zaciskając zęby.
- Ponieważ... - zaczął, jednak przerwał mu pisk sprzedawczyni. Zacisnął pięści i odwrócił się do Sasuke, który w magiczny sposób pojawił się za jego plecami.
- Co kupujecie? - zapytał z nienaturalnym dla siebie uśmiechem. - Wracałem do domu i pomyślałem, że czegoś potrzebujesz, ale mnie wyprzedziłeś.
- Właściwie to... - mruknął Naruto. - Nie wziąłem jeszcze żadnego soku, a z pewnością jest to dobre dla dziecka - powiedział, niby się zastanawiając.
- A jaki smak? - Wziął Itachiego na ręce.
- Banan i brzoskwinia - oznajmił i oblizał usta, tym razem nie specjalnie.
Sasuke nie mógł się powstrzymać i pocałował go lekko w usta.
Sprzedawczyni prawie że zemdlała, jednak odzyskała rezon.
- W sumie dobrze, że na ciebie trafiłem. Nie powinieneś dźwigać - powiedział i zniknął wraz z Itachim między półkami.
Uzumaki uśmiechnął się szeroko i spojrzał na kobietę, która miała otworzoną buzię w akcie niedowierzania.
- Mówiłem, że nie masz u niego szans - zaśmiał się i kiwnął na zakupy ponaglająco.
Ekspedientka z nietęgą miną zaczęła nabijać produkty.
Po chwili wrócił Sasuke z trzema sokami i kolejnymi czekoladami, które zapewnie wysępił Itachi. Zapłacili za wszystko i wyszli ze sklepu, trzymając się za ręce.
- Nie boisz się krytyki? - zapytał Uchiha, patrząc na niego z uśmiechem.
- Przestało mnie to obchodzić. Chcę, żeby każdy wiedział co jest między nami, a poza tym mam nadzieję, iż te wszystkie idiotki się od ciebie odkleją - przyznał z podniesioną głową.
- Kocham cię - mruknął i pocałował go w usta.
To prawda. Ludzie oglądali się za nimi i to z różnymi emocjami na twarzy. Koniec końców nikt się nie odezwał. Wszyscy szanowali ich obu, ponieważ to im zawdzięczają spokojne życie, a poza tym większość mieszkańców Konohy nie była wścibska.
Dotarli do rezydencji w wyśmienitych humorach. Sasuke nie chciał zdradzać jeszcze "dobrej nowiny". Pragnął zaczekać na tę odpowiednią chwilę. Weszli do domu, a Naruto o razu złapał się za swoje jedzenie i uwalił się na kanapie. Odkręcił słoiki i mocząc ogórki w dżemie, delektował się tym obrzydliwym jedzeniem.
- Widzę, że byłeś bardzo głodny - zaśmiał się Sasuke serdecznie i z Itachim usiedli na kanapie. Uchiha położył sobie głowę Naruto na kolanach, a Itachi położył się na nogach Uzumakiego.
- Mhm - przytaknął. - Nasze dziecko potrzebuje dużo jedzenia - oznajmił i otworzył czekoladę, oblewając ją zalewą z ogórków. Oblizał usta i zaczął zajadać. Uchiha patrzył na to w milczeniu. Postanowił nie komentować kombinacji żywieniowych swojego ukochanego... męża.
- Ja chcę dzidziusia - oznajmił Itachi i schował główkę pod koszulkę Naruto. Uzumaki poczuł jego usta, więc zachichotał cicho.
- Będziesz świetnym braciszkiem, synku - stwierdził.
- Synku? - zdziwił się Sasuke. Jednak to... Ten zwrot, naprawdę sprawił mu radość.
- Dzisiaj Itachi nazwał mnie swoim tatusiem - powiedział Uzumaki i uśmiechnął się przepięknie do bruneta.
- Naprawdę? - szepnął zaskoczony, jak i dumny oraz szczęśliwy.
Itachi wystawił głowę spod koszulki Naruto i przytulił się do niego, obejmując rączką nogę Sasuke.
- Ja kocham swoich tatusiów - przyznał.
Naruto poczuł jak łzy zaczynają skapywać z jego policzków. Czuł się taki szczęśliwy. Miał to, czego zawsze mu brakowało. Rodzinę, kochającą się w dodatku.
- Nie płacz, kochanie - powiedział Sasuke z uśmiechem i pocałował go w czoło. To tylko pogorszyło sprawę. Uchiha był dla niego taki czuły.
- Kocham was - szepnął, już trochę uspokojony i przytulił mocno Itachiego do siebie.
- Em... - zaczął Uchiha. - Tak sobie myślałem, że może wyremontujemy rezydencję, hm? Znaczy... Ja wyremontuję. Chciałbym zacząć jak najszybciej, aby zdążyć na przyjście dziecka. - oznajmił.
Naruto uśmiechnął się i przytaknął. Rezydencja klanu Uchiha był była piękna, jednak wciąż jej wiele brakowało do ideału. Przecież przeszła wiele, a Naruto i Sasuke chcieli zamazać przeszłość, która była niewarta wspominania.
- Obejrzymy jakiś film? - zaproponował Sasuke. Cieszył się, że już wszystko zmierza w dobrym kierunku. Jest Naruto, Itachi, dziecko, miłość. Sasuke tak bardzo tego wszystkiego pragnął.
- Mhm - mruknął Naruto i podniósł głowę, by Sasuke mógł sięgnąć po pilota. Kiedy już siedzieli we względnym ładzie i porządku, Naruto wraz z Itachim zaczęli zajadać się swoimi przekąsakami. Zadowolony Uzumaki, odkrył, iż po ogórkach z dżemem czuje się dobrze.