"Różnice"

Witajcie, gnojki, z powrotem :3
Ta miniaturka, to takie przeprosiny za notkę nie w terminie xD
No, ale biję z miejsca brawo dla tego ludzia, który to skuma xD No, nie jestem pewna, ale trudno o logikę w tym tekście xD Znaczy... Oj, dobra xD Czytajcie :D
~Inata-chan - oh ;c rozumiem o co ci chodzi z tą mangą ;-; sama miałam brak weny ;-; i przepraszam, że nie skomciałam jeszcze twojej notki ;-; niedługo się dobiorę xD Jeszcze tylko nauczę się z rosyjskiego xD

~mini - ty chuju xD ja już myślałam, że zniknęłaś na wieki wieków, amen xD wiesz, że tym razem i ty powinnaś dostać wpierdol? ;*

~Hetani - =.= Czo to mają być te zdania w nawiasie? xD

Enjoy ;*



Te same słowa...

Mały chłopczyk o blond włosach siedział na podłodze w jednej z sali przedszkolnej. To był jego drugi dzień w tym miejscu, na szczęście poprzedniego dnia zapoznał się z pewnym chłopcem o imieniu Sasuke. Właśnie na niego czekał, podśpiewując cichutko pod nosem. Nagle zobaczył jak zza drzwi wyłania się ciemnowłosa głowa. Mały Naruto uśmiechnął się na widok kolegi i zerwał się na równe nogi, biegnąc ku niemu.
- Sasu-oniisan! - pisnął i uwiesił mu się na szyi.
- Dzień dobry, Naru-chan. - Uśmiechnął się i złapał go za rękę. - To moja mama. - Wskazał na piękną kobietę, która do nich podeszła.
- Dzień dobry - przywitał się Naruto niepewnie, rumieniąc się przy tym.
- Dzień dobry, Naruto. Sasuke mi wiele o tobie opowiadał. - Uklękła przed nimi.
- Ja bardzo lubię Sasu-oniisan! - powiedział, śmiejąc się.
- Sasuke też cię lubi, prawda? - Spojrzała na swojego synka, który przytaknął zdecydowanie. - To lećcie się bawić. - Uśmiechnęła się do nich i pocałowała w policzek każdego z nich.
- Papa! - krzyknęli chłopcy i pobiegli do sali.

*

Siedzieli na plaży. Woda obmywała im stopy, a wiatr mierzwił włosy. Naruto zagryzł wargę i odchrząkną.
- Liceum, hm? - zaśmiał się czymś lekko poddenerwowany. - Od jutra będziemy licealistami... Heh...
Sasuke spojrzał na niego uważnie i szturchnął go lekko ramieniem.
- Co ty masz taki dziwny humor? - zapytał spokojnie.
Naruto milczał chwilę, usilnie zastanawiając się nad czymś. Zmrużył oczy i spojrzał kątem oka na przyjaciela.
- Wiesz, Sasu... Ja ostatnio bardzo dużo myślałem - oznajmił, drapiąc się po karku.
- Naprawdę? - Udał zdziwienie. - Ty myślałeś? Brawo, Młotku, nie spodziewałem się.
- Draniu! - jęknął i opadł na ziemię, wgapiając w niego oczy z dołu. - Ja mówię serio! Bądź przez chwilę poważny!
- Cały czas jestem - westchnął i położył się obok niego. - Będziemy mieć piasek we włosach.
- Sasuke... - zaczął, ignorując jego wypowiedź. - Ja... - Spojrzał na niego, rumieniąc się. - Bardzo cię lubię - wypalił i odwrócił od niego wzrok, czerwieniejąc.
Uchiha nie odezwał się, a jedynie spotł ich dłonie ze sobą. - Ja ciebie też, Młotku. - Uśmiechnął się. - Ała! - steknął, bo Naruto usiadł mu nagle na biodrach.
- Naprawdę? - zapytał z iskrami w oczach, pochylając się nad nim.
- Naprawdę - zaśmiał się. - Chodź tu. - Wyszczerzył zęby i przyciągnął go do siebie, całując go mocno.

...te same sprzeczki...

Naruto patrzył jak Sasuke wspina się na drabinki. Zmrużył oczy, a jego małe piąstki zacisnęły się na bokach.
- Sasu-chan! - krzyknął z dołu. - Ja chcę na górze!
- Jesteś za mały, Naru-chan - powiedział, będąc u samego szczytu. - Ale chodź tu pode mnie. - Uśmiechnął się i pomachał ręką.
- Ale... - mruknął, jednak poddał się i zaczął się wspinać. - Wow! - krzyknął z zachwytem, patrząc na salę z góry. - Jesteśmy jak takie duże dinozaury!
- Ale ja jestem większy - oznajmił mały Uchiha. - I zaraz cię zjem! - krzyknął i warknął, naśladując tyranozaura.
Naruto pisnął i zeskoczył z drabinek, uciekając przed przyjacielem.

*

Całowali się zachłannie, kierując swoje kroki w stronę łóżka. Naruto opadł na nie i został przygnieciony przez ciało Uchihy. Nie przeszkadzało mu to jednak w badaniu jego ciała dłońmi.
- Moi rodzice... - jęknął Naruto, kiedy Sasuke zaczął całować go po szyi. - Nie będzie ich w nocy...
- Mhm - wymruczał Uchiha i zaczął zjeżdżać językiem coraz niżej. - Masz jakiś nawilżacz? - zapytał, odrywając się od jego ciała.
- Ktoś tu się boi o swój tyłek? - zaśmiał się Naruto i spojrzał na niego spod rzęs. - Będę delikatny. - Chwycił go za koszulkę i przyciągnął do siebie.
- No chyba śnisz, Młotku - zaśmiał się Uchiha. - Ja będę na górze.
- Sasuke - jęknął Uzumaki. - No nie bądź taki! Ja chcę dominować!
- Kochanie. - Pochylił się nad nim. - Na seme, to trzeba mieć wygląd i umiejętności. - Pocałował go w czubek głowy.
- Dobra - mruknął, poddając się. - Bierz mnie, Saseme - zaśmiał się i znów połączyli swoje usta.

...te same kłamstewka...

Sasuke stał nad Naruto i mrużył swoje czarne oczy. Wyglądał okropnie słodko, jednak Uzumaki się go bał. Jego przyjaciel był wyższy i silniejszy. Pokonał nawet Choujiego z Pszczółek!
- Naru-chan - powiedział, spokojnie tupiąc stopą. - Zjadłeś wszystkie ciasteczka.
- Nie, przysięgam! - krzyknął, a jego lazurowe oczy wypełniły się łzami. - Nie, to nie ja!
Mały Uchiha bez słowa wskazał na jego rączki ubrudzone lukrem.
Naruto również tam spojrzał i wybuchł płaczem.
- Ale one były takie dobre! - piszczał, a jego twarz wykrzywiła się. - Przepraszam, Sasu-chan! Mam jeszcze dwa jak chcesz! - Wyjął zza siebie małe pudełeczko i wręczył je Sasuke, który usiadł przy nim i podzielił się ostatnimi słodyczami.
- Zjedzmy razem - powiedział, kiedy Naruto spojrzał na niego wielkimi oczami, pełnymi niezrozumienia. - Lubisz ciasteczka, prawda?
Naruto uśmiechnął się, ukazując swoje niepełne uzębienie i zaczął wcinać, patrząc z wdzięcznością na przyjaciela.

*

- Młotku! - wydarł się Sasuke, stojąc w kuchni.
- Tak? - zapytał Naruto, wychodząc z salonu. Wyglądał dość niewinnie, jednak było coś, co się nie zgadzało...
- Możesz mi powiedzieć, gdzie się podziało ciasto od mojej mamy? - Spojrzał na niego surowo.
- Nie mam pojęcia! - powiedział szybko. - Ja... Ja nie wchodziłem do kuchni, o!
- Czyżby? - Zmrużył oczy. - Naprawdę nie kłamiesz?
- Oczywiście, że nie! Jestem czysty jak łza! - prychnął, jakby Uchiha powiedział coś niemożliwego.
- Ach tak - westchnął i podszedł do niego, łapiąc go za podbródek. - A to samo się tu znalazło? - zapytał i polizał go po policzku. - Muszę powiedzieć mamie, że robi wspaniały lukier. - Uśmiechnął się cwanie. - I co teraz powiesz?
- Więc... - zaczął, jednak wyraźnie nie mógł znaleźć dobrego argumentu. Uśmiechnął się niewinnie i oblizał usta. - Chcesz uprawiać seks?
Sasuke parsknął śmiechem.
- W takim razie zapomnę o sprawie - wymruczał i wpił się w jego usta, przyciągając go do siebie.

...to samo wyznanie...

Naruto patrzył na zegarek, wiszący na ścianie w kuchni. Co z tego, że się na nim nie znał? Zacisnął pięści i zaczął podskakiwać z niecierpliwości.
- Kochanie, co ty robisz? - zapytała Kushina, podnosząc syna na ręce.
- Kiedy przyjdzie Sasu-chan? - jęknął wprost w jej ramię.
- Już przyjechał, widzisz? - Wskazała na okno, za którym widać było podjazd. Stał tam samochód państwa Uchiha.
- Sasu-chan! - krzyknął i wyrwał się z objęć matki. Podbiegł do drzwi i otworzył je, stając na palcach. Po drugiej stronie stał Sasuke wraz ze swoją mamą. Naruto podskakując ze szczęścia wpuścił ich do środka. - Sasu-chan, chodź do mojego pokoju! - krzyczał i ciągnął małego Sasuke, który uśmiechał się szeroko.
- Mam coś dla ciebie, Narur-chan - powiedział i zatrzymał się w połowie schodów.
Naruto spojrzał na niego, przykładając palec do ust. Dopiero teraz zauważył, że jego przyjaciel trzyma w rączce torebkę z wielkim misiem na obrazku.
- Z mamą zrobiliśmy babeczki dla ciebie - powiedział i wręczył mu pakunek. - Ty, Naru-chan, lubisz słodycze.
Naruto odebrał prezent, patrząc na nie świecącymi oczami. Spojrzał na zawartość. Tyle słodkości!
- Kocham cię, Sasu-chan! - pisnął z zachwytu i rzucił mu się na szyję. - Dziękuję! Proszę, częstuj się! - Odsunął się od niego i podsunął mu babeczki pod nos.
Malutki Uchiha uśmiechnął się i lekko zawstydzony skorzystał z podarunku.

*

- Gdzie ty mnie wieziesz, Draniu? - zaśmiał się Naruto, wcinając paluszki. - Nie ładnie tak kazać się pakować i bez słowa wsadzać mnie do samochodu.
Sasuke zaśmiał się.
- Jedziemy na lotnisko - oznajmił, patrząc na drogę.
- Na lotnisko?! - krzyknął zdziwiony. - Co?!
- Lecimy do Paryża - oznajmił i spojrzał na niego przelotnie.
Naruto otworzył buzię, zamknął ją i otworzył. Powtórzył tę czynność kilka razy i odchrząkną.
- Że jak? - zapytał.
- Normalnie. Lecimy na tydzień do Paryża - powtórzył i zaśmiał się cicho. - Aż tak cię to zdziwiło?
- Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?! - krzyknął, ale jego oczy nie były skore do kłótni. Wesołe iskierki skakały w jego tęczówkach i już po chwili także usta wykrzywiły się w uśmiechu. - W ogóle... Dlaczego mnie tam zabierasz?
Uchiha westchnął i stanął na czerwonym świetle. Spojrzał na niego i zacisnął usta w wąską linię.
- Kocham cię - oznajmił. - Zabieram cię do najbardziej romantycznego miasta na świecie, dlatego, ponieważ cię kocham. Czy to dziwne? - Uśmiechnął się na widok miny swojego ukochanego. Położył mu dłoń na policzku i pocałował go w zdziwione usteczka.
- Kochasz mnie? - powtórzył oniemiały.
- Ty też mnie kochasz - zaśmiał się. - Powiedziałeś mi to, gdy mieliśmy po sześć lat.
Naruto zastanawiał się chwilę.
- To chodziło o ciastka! - krzyknął. - A teraz... Teraz mówisz to serio? - zapytał i zarumienił się.
Sasuke w odpowiedzi pocałował go znowu.
- Kochałem cię już tego dnia na plaży, kiedy powiedziałeś, że mnie lubisz, Młotku - przyznał i ruszył, ponieważ zaświeciło się zielone światło.
- I mówisz mi to po czterech latach związku?! - wydarł się, wymachując rękami.
- Cóż... Musiałem mieć pewności - parsknął śmiechem.
Uzumaki patrzył na jego profil i uśmiechnął się.
- Ja też cię kocham, Draniu - zachichotał i położył mu dłoń na udzie. - Zgwałcę cię w samolocie.
- Chyba ja ciebie. - Spojrzał na niego kątem oka.
- Ale...! - zaczął, oburzony.
- Nie zaczynamy tego tematu - przerwał mu.
Naruto zaśmiał się. Kocha tego Drania najbardziej na świecie!

...o różnym znaczeniu.