Gaijin IV

            Moją paplaninę znajdziecie pod rozdziałem xD

____________________________________

Siedział w swoim pokoju na łóżku. Jego wzrok utkwiony był w odbiciu lustra. Sasuke Uchiha pierwszy raz w życiu nie wiedział, w co ma się ubrać. Zastanawiał się czy wygląd ma tu coś do rzeczy? Przecież Uzumaki… Nie ważne. Po prostu założył mundurek. Westchnął, przeczesując włosy palcami. Dlaczego się denerwował? Chyba obawiał się, że Naruto wcale nie jest gejem, że wcale się w nim nie zakocha. Miałby wziąć go siłą? Przecież to byłby gwałt, a Sasuke nie chciał wylądować w więzieniu.

            Wyszedł z pokoju, chwytając po drodze swoją torbę. Nie miał zamiaru zjeść śniadania, nie mógłby w tym stanie niczego przełknąć. W drodze do szkoły nawet słowem nie odezwał się do Itachiego. Najważniejsza była dla niego rozgrywka. Czuł się jak na meczu. Jeden zły ruch i wszystko może się posypać, nie ma punktu. Musiał być miły, uwodzicielski, czarujący i rozmowny, a to za dużo, nawet jeśli dwie z tych cech miał we krwi. Ale Sasuke był dobrym zawodnikiem i wiedział, że podoła zadaniu. Wystarczyła mu dobra taktyka.

Wystukując rytm palcami, nucił jakiś stary przebój. W jego głowie panowała istna pustka. Taka czarna dziura, która pochłaniała każdą myśl.

– Zabierasz go gdzieś? – zapytał Itachi, kiedy wjeżdżali na dziedziniec.

            Sasuke spojrzał na niego, jakby dopiero teraz zorientował się, że nie jest w samochodzie sam. Przeanalizował to pytanie. No właśnie. Po co on się z nim umówił?

– Nie wiem – mruknął smętnie. – Nic już nie wiem. Nie potrafię podrywać.

            Itachi spojrzał na niego jak na idiotę i wybuchł śmiechem. W jego oczach zaczęły zbierać się łzy, więc zaparkował trochę koślawo. Przetarł twarz dłonią, uspokajając oddech. Sasuke patrzył na niego z niezrozumieniem. Co mu odbiło?

–Sasuke, Sasuke – wypuścił powietrze z płuc, kręcą głową. – Jesteś Uchihą, a Uchiha nie muszą podrywać, a jeśli jednak zachodzi taka potrzeba, to działają instynktownie. – Położył mu dłoń na ramieniu. – Nie obrażaj go, uwierz, tyle wystarczy. A! I słuchaj. Tak, jeśli będzie chciał mówić, to nie przerywaj. Po prostu daj mu się wygadać.

            Sasuke zmrużył oczy. No jasne. Bo Uzumaki nagle zacznie opowiadać całą historię swojego życia. Prychnął i wyszedł z auta, trzaskając drzwiami. W dupie miał te „dobre” rady swojego brata.

            Ruszył zielonym trawnikiem w stronę drzwi wejściowych. Liczył, że na swojej drodze nie spotka Suigetsu, bo chyba by go udusił. Na razie musiał myśleć o swoim celu. Przybrał na twarz maskę obojętności. Najlepiej jest, gdy nie okazuje się ani entuzjazmu, ani niechęci. Rozejrzał się dyskretnie. Czuł się jak gepard na polowaniu. Chciał jak najszybciej schwytać ofiarę, a miał do tego sprzyjające warunki.

            Plac przed szkołą zaczął zapełniać się uczniami, którzy w mniejszych lub większych grupkach zajmowali miejsca na trawniku. Słońce dopiero co wschodziło, ale było dość ciepło, co nawet Sasuke ze spokojem mógł przyznać. Przyjemny wiatr robił za ten letni i mimo że to dopiero początek roku, ludzie nie mogli doczekać się przerwy wakacyjnej. Jak tu wytrzymać w szkole, kiedy masa kasy w kieszeni, a tropikalnych oraz ekskluzywnych miejsc tak dużo?

–Naruto! – krzyknął nagle Sasuke, kiedy spostrzegł blond czuprynę, zmierzającą w stronę drzwi wejściowych. I znowu ta cisza, jakby ktoś powiedział coś zakazanego. – Zaczekaj! – Sasuke nie przejął się reakcją ludzi, bardziej zajęty był wgapianiem się w Uzumakiego, by ten przypadkiem mu nie umknął. Dogonił go dopiero przy sali od angielskiego. Złapał go za ramię i zatrzymał chłopaka, który niezbyt wyrywał się do ucieczki. Chyba zastosował taktykę zdechłego psa – nie wykonywał żadnych ruchów. – Dlaczego się nie zatrzymałeś?

            Uzumaki spojrzał na niego tymi swoimi lazurowymi oczami i wypuścił powietrze z płuc.

– Przepraszam – mruknął, ale znów jego wzrok nie odzwierciedlał tego, co mówił. Nie wyrażały skruchy. Ich kolor ściemniał trochę, zmieniając lazur w ciemny błękit. – Mam ci coś wytłumaczyć, tak? No dobrze, tylko po lekcjach, bo…

– Nie – przerwał mu i zabrał dłoń. – Nie, tylko… Umówiliśmy się, prawda?

            Naruto miał minę, jakby prowadził wewnętrzną walkę ze sobą. To otwierał usta, to je zamykał, aż w końcu powiedział:

- Jeśli chcesz…

            Obaj czuli się niezręcznie, co było wręcz namacalne. Sasuke chciał coś jeszcze powiedzieć, cokolwiek, ale nie potrafił. Nie wiedział, jak zacząć temat, nawet nie miał pojęcia o czym.

– To… Po szkole, tak? – zapytał, starając się nie palnąć gafy. Bądź miły, powtarzał sobie w myślach. – Chciałbym… Chciałbym cię poznać – wydukał przez zaciśnięte gardło.

            Naruto zrobił wielkie oczy, ale po chwili odzyskał rezon.

– Em… To fajnie – powiedział i obrzucając go podejrzliwym wzrokiem, minął jego osobę, wchodząc do sali.

            Sasuke zamrugał kilka razy powiekami. Czy on przypadkiem nie zachowywał się zbyt sztywno? Może powinien nad tym popracować? Z tym, że nie wiedział jak i to był problem, jednak miał nadzieję, że z czasem się przyzwyczai.

* * *

            Cały dzień zastanawiał się, gdzie mógłby zabrać Naruto. Było kilka opcji, ale najbardziej do gustu przypadło mu centrum handlowe. Pomyślał, że gdy blondyn zobaczy, że Sasuke nie wstydzi się z nim pokazać, to choć trochę mu zaufa. Układał sobie nawet przebieg ich rozmowy. Na lekcjach skupiał się jedynie na tematach, które mógłby ewentualnie poruszyć, a było z nimi krucho. Pogawędka o pogodzie raczej odpadała, przecież to szczyt głupoty. Czy zadawanie pytań jest dobre? Nie chciał, żeby wyglądało to na wywiad. Zagryzł wargę. Będzie dobrze, na pewno.

            Szedł korytarzem, a na jegotwarzy odmalowywał się wyraz szczerej obojętności. Był spokojny? Ani trochę. Bał się, że coś pójdzie nie tak, że powie coś, co wszystko zniszczy i ten niepokój go irytował. Nigdy tak się nie czuł. Już wolał nie myśleć, co by było, gdyby kiedykolwiek się zakochał. Ta wieczna niepewność by go dobijała.

            Sasuke już z daleka spostrzegł Naruto, który stał przy jego szafce. Czyżby miał deja vu? Czy tak miało być codziennie aż do dnia imprezy? Dzień w dzień będzie musiał się z nim spotykać? Westchnął cierpiętniczo. Przynajmniej lekcje mieli oddzielnie. To tylko miesiąc, mówił sobie w myślach.Krótki miesiąc.

– Hej – przywitał się z nim, kiedy już do niego dotarł – z oporem, ale jednak. – Jesteś gotowy? – Uśmiechnął się wymuszenie, jednak zaraz się ogarnął i odchrząknął. Po minie blondyna widać było, że chyba zauważył jakże widoczną niechęć w wykrzywieniu warg Uchihy.

– Tak… - powiedział niepewnie i rozejrzał się dyskretnie. Obawiał się czegoś? Może myślał, że Sasuke go wrabiał? Teoretycznie miałby wtedy dobre przeczucia. – Tak właściwie to… dlaczego to robisz? – Ton głos nie był już taki cichy. Przybrał na sile, jak i determinacji.

            Sasuke kolejny raz pomyślał, że ten blondas coś ukrywa. Po prostu było to tak cholernie wyczuwalne… Poza tym Uchiha się na tym znał. On dużo o tym wiedział. Sam, gdy się uśmiechał, a były to uśmiechy pełne kpiny, jego oczy nic nie wyrażały, bo na wszystko zlewał. Jednak Uzumaki… Z tych lazurowych tęczówek dało się wyczytać wiele, ale Sasuke nie potrafił tego zinterpretować. Nie znał go, nie wiedział jak się zachowuje.

– Po prostu… Jak już mówiłem, chcę cię poznać – powiedział już pewniej. Rozluźniał się powoli. Przecież był Uchiha, a oni nigdy nie zawalali. Czym się stresować? – Wcześniej nie miałem odwagi podejść. – Nie mógł uwierzyć w to, co mówił! On nie miał odwagi zagadać?! On?! UchihaSasuke?! Odchrząknął. – Wydajesz się być ciekawą osobą.

– Miałem tylko pomagać ci w angielskim – oznajmił, odsuwając się od niego. – To, że ty chcesz mnie poznać, nie oznacza, że ci na to pozwolę.

            Sasuke zdziwił się. Naprawdę, autentycznie tak, jak prawdziwy człowiek, jakby posiadał uczucia, a było to rzadko spotykane zjawisko. Nie spodziewał się takiego tekstu. Wszystkiego, ale nie tego! Czy on nie śnił? Niech ktoś go obudzi, bo tracił kontrolę. Tracił panowanie nad gaijinem.

– Słucham? – warknął, zaciskając pięści. – A ktoś cię pytał o zdanie? – Położył swoją dłoń nad głową Uzumakiego, opierając się o ścianę. Zbliżył swoje usta do jego i cicho wyszeptał: - Wyjdziesz teraz ze mną i pójdziemy na kawę, rozumiesz? I będziesz zadowolony, tak?

            Naruto zacisnął usta w wąską kreskę. Zacięta mina wyrażała wszystko, naprawdę. Był wkurzony, a to mało. Wyglądał wprost jakby miał się na niego rzucić z pięściami. Uchiha zdążył już się zorientować w paru sprawach i zauważał te krótkie chwile, podczas których Naruto spinał się, a dłonie zaczynały mu drżeć. Wyglądało to na nerwicę, lecz Sasuke się tym nie przejmował, ponieważ po chwili Uzumaki odetchnął głęboko, owiewając wargi bruneta ciepłym oddechem. Zdawało się, że się uspokoił. Pokiwał głową i odwrócił od niego wzrok.

– Cieszę się, że się rozumiemy – uśmiechnął się kpiąco. Może nie szło wszystko tak, jak chciał, jednak miał na niego sposoby. Oczywiście wiedział, że nie może wiecznie mu grozić. To było logiczne. Nawet największy naiwniak by mu po takich akcjach nie zaufał. A powiedzmy, że Sasuke był… zdesperowany.

            Wyszli ze szkoły. Słońce oślepiło ich swoimi promieniami. Uchiha zmrużył oczy  i spojrzał na Naruto, który szedł obok niego ze spuszczoną głową. Jego ręce schowane były w kieszeniach i kroczył lekko zgarbiony, przez co wydawał się jeszcze niższy niż zwykle. Sasuke westchnął cicho.

– Ładną mamy pogodę, prawda? – zapytał, jednocześnie wyklinając się w myślach. Miał o tym nie gadać!

–Taa… Ciepło i w ogóle – mruknął i znów zapadła cisza.

            Sasuke kolejny raz westchnął i również schował dłonie do kieszeni. Bił się chwilę z myślami aż w końcu powiedział to:

– Czym się interesujesz? – udało mu się! Rzucił temat, nad którym zastanawiał się podczas lekcji angielskiego.

            Naruto spojrzał na niego. Wyjął dłoń ze spodni i przeczesał nią włosy.

– Niczym – oznajmił, przenosząc wzrok na drogę przed sobą. – Tyle powinno ci wystarczyć.

            Uchiha nie dowiedział się wtedy o nim niczego, ale jednego był pewien. Miał ochotę go udusić! Tak! Zadźgać czymś i wrzucić do rowu. Chciał pójść do domu i o tym wszystkim zapomnieć, a tymczasem, co?! Kazano mu się z nim użerać, a w dodatku ten zaczął się stawiać! Sasuke już coraz bardziej tracił cierpliwość do tej nieszczęsnej osoby.

– Jeśli nie chcesz, nie mów – wzruszył ramionami. – Chciałem ci podziękować za korki, bo dużo mi pomogły – oznajmił, stawiając nacisk na słowo „podziękować”.

            Uzumaki westchnął cicho, jakby go to wszystko męczyło.

– Aha – mruknął i zmrużył oczy, ponieważ promienie Słońca stawały się naprawdę natrętne. – A nie mógłbyś po prostu dać mi spokoju? – zapytał, po dłuższej chwili milczenia.

– Zostałem wychowany tak, a nie inaczej. Potrafię dziękować – powiedział z poważną miną.

– Przecież nie masz za co. Jesteśmy już kwita. Ty mi pomogłeś, a ja tobie – spojrzał na niego z jakimś dziwnym wyrazem.

– Dlaczego wszystko komplikujesz? – warknął Uchiha. – Zapraszam cię na kawę! Powinieneś się cieszyć, do cholery!

–Och – wyrwało mu się. – A więc mam ci dziękować, o wielki panie i władco? – zironizował, unosząc swoją brew w górę. – To zaszczyt, rozumiem?

– Tak, kurwa! – krzyknął, stając w miejscu. Gdyby jego onyksowe tęczówki mogły zabijać, Naruto już dawno pożegnałby się ze światem, ale, że Sasuke nie posiadał takiej mocy, postanowił krzyczeć. Zapomniał, że powinien być miły, że musiał wygrać zakład. Po prostu nie wytrzymał! Uzumaki zaczynał rujnować mu psychikę. Ta ciągła nieufność wszystko psuła! Naruto co raz się na niego dziwnie patrzył i stawiał opór. To było naprawdę trudne zadanie, a jeszcze wczoraj myślał, że pójdzie mu jak z płatka.

            Uzumaki uśmiechnął się dziwnie i ruszył dalej, nie patrząc na niego. Sasuke wahał się, czy biec za nim, w końcu zrobił to, uznając, że da radę jeszcze z nim wytrzymać. Najwidoczniej musiał poćwiczyć opanowanie.

– Nie piję kawy – oznajmił Naruto. Na jego twarzy wciąż błąkał się uśmiech, jednak już zdecydowanie mniejszy. – Jedyne, co możesz mi postawić, to piwo – parsknął śmiechem i zdjął swoje okulary, przecierając szkiełka o sweter.

– Dlaczego nie kupisz sobie nowych? – zapytał i skinął głową na taśmę, którą owinięte były oprawki.

– Bo nie chcę, lubię je – wzruszył ramionami. – Poza tym wyglądam w nich jak totalny czubek – zaśmiał się.

            Sasuke uniósł brwi w totalnym zdziwieniu. Ani trochę nie rozumiał człowieka, który szedł obok niego. To, co mówił, jak się ubierał i zachowywał, było dziwne. Z kompletnego fajtłapy  jakiego widziano go w szkole, nagle stał się pewnym siebie… dupkiem. Uchiha miał wrażenie, że coś pominął.

– Dlaczego przeprowadziłeś się do Japonii? – zapytał, po dokładnym przeanalizowaniu tej wypowiedzi, w końcu musiał być ostrożny.

– A dlaczego, ty, mieszkasz w Japonii? – zaśmiał się.

– Ponieważ się tutaj urodziłem – oznajmił, prostując się. Z czego, jak z czego, ale ze swojej narodowości był dumny.

– No właśnie – westchnął i poprawił plecak na ramieniu.

            Uchiha tego nie skomentował. Nie chciał wyjść na idiotę, a odpowiedzi Uzumakiego były dość niejasne. Musiałby zacząć łączyć fakty, a nie miał ich za dużo. Nie spodziewał się, że Naruto będzie tak zagadkową osobą.

            Skręcili w stronę centrum, które było jednym z największych w Tokio. Jeszcze niedawno na miejscu tego nowoczesnego budynku, znajdował się piękny park, ale marketing zaczynał górować nad naturą. Sasuke nie miał do nikogo o to pretensji, choć czasami go to irytowało. Już niedługo zabraknie powietrza przez tę urbanizację. Chęć zarobienia dużych pieniędzy, nie była w jego środowisku nowością, więc zdążył przyzwyczaić się do takiego stanu rzeczy.

            Budynek był całkowicie oszklony. Nawet podłogi składały się z grubych płyt szklanych, przez co konstrukcja przypominała wielki szkielet. Najlepiej gmach wyglądał w nocy, gdy światła sklepów i kawiarni przebijały się zewnątrz. Jedyna wada – toalety pod ziemią. Z samej góry, piątego piętra, trzeba było zjeżdżać poziom pod ziemię. Na szczęście windy sprawnie i dość szybko działały.

            Weszli do galerii. Sasuke, co dziwne, nie czuł się głupio, idąc z gaijinem ramię w ramię, w końcu dookoła, było więcej "obcych". Tylko w ich szkole i paru innych, panowały uprzedzenia, co do reszty świata. W rzeczywistości większa część populacji Japończyków, nie miała żadnych problemów z ludźmi zza granicy.

– Znam tutaj świetny klub – oznajmił Uchiha i skinął głową na wielką reklamę, która wisiała parę metrów nad nimi.

– Mi to bez różnicy. Piwo, to piwo – powiedział i rozejrzał się dookoła.

– No, to chodźmy – westchnął zrezygnowany i ruszyli w kierunku ruchomych schodów. W ciszy przemierzyli trasę na ostatnie piętro, gdzie połowę jej powierzchni zajmowała dyskoteka. Uchiha podszedł do ochroniarza i skinął na niego głową, by ich przepuścił. Gdyby nie wtyki jego brata, zapewne nie mieliby szansy na dostanie się do środka, w końcu do pełnoletności brakowało im roku. – Zajmij stolik, a ja zamówię.

Naruto bez słowa wykonał jego polecenie, siadając w kącie sali, gdzie było najciszej. Uchiha podszedł do baru i zamówił dwa piwa, po czym z kuflami udał się do miejsca zajmowanego przez Uzumakiego.

– Dzięki – Naruto uśmiechnął się, odbierając alkohol. – Miło robi się z tobą interesy.

– Co nie oznacza, że na tym nasza znajomość się zakończy – oznajmił Uchiha, upijając łyk.

– To zabrzmiało jak groźba – zaśmiał się cicho.

Sasuke zmrużył oczy. Wciąż nie rozumiał sposobu bycia Naruto i obawiał się, że było to zbyt skomplikowane. Niby osoba cicha, spokojna, bezbronna i wystraszona w szkole, a poza jej murami zachowywał się całkowicie inaczej.

– Raczej to ja powinienem bać się znajomości z tobą. – Spojrzał na niego, opierając się wygodnie o oparcie krzesła.

Naruto uśmiechnął się tajemniczo i wlepił oczy gdzieś nad głowę Sasuke. Obserwował chwilę ludzi, tańczących na parkiecie i zapytał:

– Bo jestem "obcym"?

Uchiha prychnął, nie mając zamiaru zaprzeczać.

– Hm, więc po co to wszystko? - warknął z jadem w głosie. Brunet musiał przyznać, że Uzumaki potrafił być groźny, choć Sasuke to olewał, i dość zmienny, co zdarzało się co parę minut. Raz był nieśmiały, raz chamski, a raz wkurzony. Zachowywał się jakby miał schizofrenię.

– Nie będę powtarzać tego samego trzeci raz – prychnął, odgarniając grzywkę  z czoła.

– Drań – fuknął i wyglądało na to, że chyba się wkurzył.

Znowu zawaliłem, westchnął w myślach. Mój charakter bierze nade mną górę...

– Więc... Jak to z tobą jest, co? – zapytał, postanawiając zmienić temat.

Naruto nic się nie odzywał, uparcie patrząc się na kufel z piwem.

Sasuke właśnie w tamtym momencie zrozumiał, czego blondyn od niego oczekiwał. Przeprosiny... Na taki krok nie był jeszcze gotowy, niemniej wiedział, że musi poprawić mu humor, bo wszystko diabli wezmą.

– Eee... A może jakbyś miał nowe ciuchy, to ludzie by przestali się tak ciebie czepiać? – podsunął, mając nadzieję na pozytywne skutki swojego pomysłu.

– Czy ty coś sugerujesz? – syknął, a jego oczy znowu przybrały wyraz granatu.

              A więc zmieniają odcień w zależności od jego nastroju?, zdał sobie sprawę w myślach.

– No nie wiem, ale jeśli chcesz, to mógłbym ci coś kupić... – wypalił, uśmiechając się czarująco.

Uzumaki zacisnął pięści i wyglądał jakby wpadł w szał. W jednym momencie zerwał się z miejsca i z całej siły uderzył Sasuke prawym sierpowym między oczy. Uchiha nie spodziewając się takiego obrotu spraw, upadł wraz z krzesełkiem, łapiąc się za miejsce bólu. Ze zdziwieniem odkrył, że Naruto potrafił przywalić. Jęknął cicho i otworzył oczy, podnosząc się do siadu. Muzyka jakby przycichła, choć zapewne to jedynie aluzja, spowodowana ciosem. Rozejrzał się. Nie dość, że po Uzumakim nie było ani śladu, to w dodatku nikt nie przejął się jego nieszczęściem. Chyba że coś pominął i blondyna zabrała ochrona. Westchnął i wstał, poprawiając krzesło. Chciałem dobrze, a wyszło jak zawsze, mruknął w myślach i dopił piwo, mając nadzieję, że nie zostanie mu duży siniak na twarzy.

* * *

– Uprzejmie tego nie skomentuję – zaśmiał się Itachi, gdy Sasuke skończył opowiadać mu zdarzenie z centrum.

– Ale ja chciałem mu tylko humor poprawić! – krzyknął, zrywając się z kanapy.

– A potraktowałeś go jak tanią dziwkę, na co masz jeszcze miesiąc – uśmiechnął się kpiąco. – Nie znasz się na facetach.

– Ty się za to znasz – prychnął i usiadł z powrotem. – Wielki pan homo się znalazł.

– Może nie homo – wyszczerzył zęby. – Ale skoro jestem bi, to wiem, czego facet potrzebuje.

– W takim razie... Jak musisz, to mów – westchnął.

– Po prostu bądź sobą. Facet nie potrzebuje prezentów, tylko towarzystwa. Przestać lizać mu dupę – zaśmiał się.

Sasuke zmrużył oczy. Nie lubił rad Itachiego, bo ten zawsze, gdy je wygłaszał, zachowywał się, jakby był alfą i omegą. Westchnął, jednak tym razem postanowił się go posłuchać. Wstał bez słowa, ruszając w stronę schodów.

– I, Sasuke...! Jutro musisz pojechać metrem do szkoły – powiedział, zanim młodszy zniknął na piętrze. – Ja mam coś do załatwienia.

              Brunetowi wcale nie spodobała się ta informacja. Nienawidził jeździć środkami transportu publicznego, dlatego postanowił, że następnego dnia wstanie wcześniej i przejdzie się na piechotę.

* * *

              Gwar, panujący w metrze był nie do zniesienia. Tak... Sasuke zaspał. Z tego, co się zorientował, zapomniał nastawić budzik, a zawsze miał dobrą pamięć! Gdyby nie sprawa z Naruto, zapewne nie musiałby teraz męczyć się z tymi ludźmi, którzy z każdej strony się o niego opierali! W pojeździe było ciasno i ogólnie śmierdziało, a on...

              Jestem Uchihą, co ja tu robię?, warknął w myślach, starając się nabrać choć trochę świeżego powietrza, niestety z marnym skutkiem. Westchnął cierpiętniczo. Przynajmniej metro było szybkie.

              Śmiechy przerwały ciszę, panującą w wagonie. Dwóch nastolatków stanęło naprzeciwko Sasuke przy oknie. Uchiha przez chwilę miał wrażenie, że zna jednego z nich, jednak szybko zrezygnował z tej myśli.

– Ej – zaśmiał się wysoki szatyn, szturchając swojego kumpla, który szczerzył do niego zęby jak głupi. Czy Sasuke miał halucynacje, czy ten blondyn miał blizny na policzkach?! – Będziesz grzeczny? – zapytał, starając się zachować powagę.

– Będę! – krzyknął i przyłożył dłoń do serca.

              Nie, pomyślał Sasuke. To niemożliwe.

             Przecież ten chłopak ubrany był całkiem nieźle! Poza tym nie miał okularów. Uchiha na pewno się mylił. Na pewno.

– Dobrze – szatyn pokiwał głową i nagle obaj wybuchli śmiechem.

              Maszyna zatrzymała się na właściwym przystanku, lecz Sasuke nie był w stanie się ruszyć. Patrzył wciąż na blondyna, a ludzie zaczęli się przepychać.

– Nie zapomnij swojego sweterka – wyższy chłopak niemalże płakał. – Spotkamy się tam, gdzie zawsze.

              Blondyn pokiwał głową, a zaraz po tym... włożył okulary! To był Naruto! Gaijin ubrał się jeszcze w tę swoją nieodłączną szmatę i pożegnał się z kumplem, wychodząc z pojazdu.

              A Sasuke pojechał dalej. Siedział i patrzył na szatyna z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Co to wszystko miało znaczyć?! Miał pustkę w głowie, bo to było najdziwniejsze, co go w życiu spotkało...

* * *

            Uchiha nie miał zamiaru iść dzisiaj do szkoły. Nie chciał patrzeć na Uzumakiego. On... Kim tak naprawdę był? Dlaczego grał? Jaki miał interes w tej całej szopce?! Pytanie rodziło pytanie. Sasuke poczuł się jak idiota. Naruto po prostu nim manipulował! To dlatego co rusz zmieniały mu się humory. Po prostu grał.

– Zabiję go – warknął, siedząc w kącie jakiejś kawiarni. Już nie będzie taki miły. Załatwi go sobie siłą, jeśli będzie się stawiał. Chociaż gdyby tak się wkręcić do jego towarzystwa? Może coś krył i nie chciał, by ktokolwiek się o tym dowiedział? Chciałby mieć na niego jeszcze jednego haka, to byłoby piękne. Zniszczyłby go już do końca. Nie zostałoby już śladu po Naruto Uzumakim. Jak teraz był zwykłą szmatą, pomiataną przez wszystkich, tak niedługo nie byłby warty nawet tego... Uśmiechnął się. On to miał cudowne pomysły.

_______________________________

No i jak odczucia? :D Mam nadzieję, że już lepiej z interpunkcją x.x

~Yuuki. – Nie wiem jak długo patrzyłam na Twój awatar, zanim postanowiłam go powiększyć. I taki loading. To mój mąż! <3 I tak wbijam na Twój profil i takie „OMG! Sixth Guns!” Moja krew ;-;

~Megu-nyan – Itachi nie GEJ, tylko BI xD I ograniczyłam ich, uwierz xD

~Inata-chan – Ale wiesz, że opisy są złe? xD Staram się, ale to trudne xD Nie lubię ich :<

            Oczywiście zapraszam do komentowania, bo to wzmacnia moją wenę! Także do następnej notki! ;*