Koniec.

Hej.

Cóż, nie sądziłam, że to nastąpi tak szybko, ale jednak — kończę bloga. Nie jest mi z tym łatwo, w sumie dobija mnie ten stan rzeczy, bo mimo wszystko ta strona była ważną częścią mojego życia. Miałam tę świadomość, że robię coś nie tylko dla siebie, ale też dla innych. Poza tym było to miejsce, do którego mogłam zawsze wrócić i wiedziałam, że ktoś na mnie czeka. Teraz zamknę ten rozdział i nie wrócę do niego, co boli, ale widocznie tak miało być. Nie będę się usprawiedliwiać, czy podawać powodu, przez który tak się stało, ponieważ wiem, że to nic nie zmieni i nikogo to nie interesuje. Ważny jest fakt — odchodzę.

Co do Spadającej — zdaję sobie sprawę z tego, że nie podoba Wam się to, w jaki sposób zostało zakończone to opowiadanie. Wiem, że fajnie by było, gdyby wszystko skończyło się szczęśliwie, ale jakieś pozostałoby to mdłe, nie wiem, przewidywalne. Pisałam, że nie jest to jeszcze epilog, jednak wygląda na to, że spod moich palców już nic więcej nie wyjdzie. Przepraszam, jeśli Was zawiodłam.

Jeżeli kiedykolwiek jeszcze coś napiszę, wątpię by było to SasuNaru. I nie myślcie, że znudził mnie ten pairing, nie, nie x) W każdym razie mam nadzieję, że jeszcze o mnie usłyszycie gdzieś, kiedyś, jakoś.

Długo odkładałam napisanie tego, ale skoro w tym momencie jestem lekko wytrącona z równowagi, stwierdziłam, że teraz najlepiej mi to wyjdzie. Oczywiście jestem świadoma, że pewnie jest tu masa powtórzeń, ale nic z tym nie zrobię. Ech, przedłużam to jak mogę, bez sensu.

No nic, dziękuję Wam, że byliście ze mną, za wszystkie komentarze i wyświetlenia. Bez Was ten blog by nie istniał i Emiko także. Wszystko robi się takie ckliwe, a ja nie jestem z tych osób, które czują się
 dobrze w takich sytuacjach.

No w każdym razie żegnajcie.