Hej,
Kochani! :D
To mi się komów nawaliło pod 4
rozdziałem xD Szok xD No dobra, ale ten temat – na
szczęście – już skończony :D
Tamten temat
skończony, a nowy się zaczął xD Beta…
~Kaja Jelonek – Nie rozumiem, gdzie w mojej prośbie widzisz atak
na siebie, ale okej. Poza tym bety szukałam, zanim Twój komentarz pojawił się
pod rozdziałem 4, więc też nie rozumiem xD
Muszę Wam coś
wytłumaczyć. Szukając bety, nie mam zamiaru prosić jej, aby zmieniała mój
tekst, bo owszem, wtedy nie mogłabym powiedzieć, że to ja napisałam. Ja po
prostu nie chcę żadnych błędów w tekście. Nie obchodzi mnie, że robię ich mało –
przynajmniej teraz. Nie chcę ich w ogóle, a mając betę, mogę się od niej wiele
nauczyć. Nie potrafię wyłapać ich wszystkich sama – i z pewnością nikt nie
potrafi. Najlepiej jest mieć kogoś, kto przed publikacją przejrzy rozdział i
poprawi nieścisłości. Są zdania, które wymagają poprawienia, bo są niejasne dla
Czytelnika, a oczywiste dla Autora, a tego też nie potrafię dostrzec. Do tego
nigdy nie zapomnę, jak napisałam w Road
to Love, że Naru cieszył się z ramen, zjadł zupę, a chwilę później znów
robił to samo – błędy logiczne są tak bolesne xD
~rehab-e – Nie wiem skąd mam wziąć Twojego maila xD
~Hetani – A pomodliłaś się chociaż pod tym kościołem? xD Wifi to
dar od Boga xD Nie łapiesz mnie na gg, bo siedzę na kompie tylko w weekendy.
Wszystko zawaliło mi się na głowę, a do tego staram się o przyjęcie do liceum z
bardzo wysokim poziomem, więc trochę mam do nauki :< A spadaj z tą Agnieszką
xD Wiesz, kiedy ja to napiszę? xD Mam teraz tyle zaczętych tekstów, że nie wiem,
którego kontynuować xD A jaki błąd miałaś popełnić? xD Bo nie rozumiem xD
~Menma Yui – Heh… Spadająca Gwiazda? xD Mam pół rozdziału! :3 No
doba, ¾ rozdziału xD Ale kiedy skończę? Nie mam pojęcia xD Chociaż skoro tęsknisz
za tym, to postaram się jak najszybciej ;*
Enjoy ;*
_______________________
Gryzł
się ze sobą dwa dni, nie wiedząc, co ma zrobić. Widok Naruto, który był pewny
siebie i nie wyglądał jak ostatnia ofiara losu, wyprowadził go z równowagi.
Westchnął, zdając sobie sprawę, że przecież to, jak Uzumaki rozgrywał swoje
życie, nie powinno go obchodzić i wcale nie
musiał zaprzątać sobie tym głowy. Jedyne, co
przydałoby się zrobić, to zadać blondynowi ból i to taki porządny – za te wszystkie męki Sasuke. Niestety Uchiha nie
mógł go uderzyć, przynajmniej jeszcze nie, ale
tak strasznie go świerzbiło! Poza tym czuł się znieważony ciosem od Naruto. Co
prawda nie miał żadnego śladu, ale sam fakt, że dał się pobić gaijinowi, wprawiał
go w szał.
– Ale
dlaczego on to robi?! – warknął, siedząc na łóżku. Nie mógł zrozumieć, jaki cel
miał Uzumaki udając kogoś, kim nie był. Nie mieściło mu się to w głowie. Jego
zdaniem, gdyby Naruto zaczął ubierać i zachowywać się normalnie, chociaż
niewielka część ich szkoły dałaby mu spokój. I jeszcze jedno pytanie go
nurtowało: czemu nie bronił się, skoro potrafił?
– Dlaczego
krzyczysz, braciszku?! – wydarł się Itachi ze swojego pokoju.
– Zajmij
się sobą!
Nie miał zamiaru mówić starszemu bratu, czego był świadkiem. Przynajmniej na razie
zachowa to dla siebie. Sasuke musiał mieć więcej informacji i postanowił je
zdobyć, a żeby to uczynić, będzie musiał pójść do szkoły i spotkać się z
Naruto. Niestety, to wymagało od niego wiele opanowania, ale wierzył, że da
radę.
Drzwi do jego pokoju otworzyły się i
w progu stanęła znienawidzona przez niego osoba.
– Idziesz
do szkoły, bo ja już się zabieram? – spytał Itachi i błysnął zębami w złośliwym
uśmiechu. – Naruto na ciebie czeka, ruszaj się.
Sasuke prychnął wściekle i obrzucił
go morderczym spojrzeniem.
– A
żebyś wiedział, że czeka - syknął.
Itachi zaśmiał
się wrednie i poszedł na dół nie oglądając się za siebie, aby poczekać na
młodszego brata w samochodzie.
–
Nienawidzę go – warknął. – Nienawidzę ich wszystkich. Głupi ludzie – mówił sam
do siebie, kiedy zakładał buty. – Same problemy z nimi.
– Pada
ci na mózg, braciszku – oznajmił Itachi z całkiem poważną miną i wyjechał z
podwórka, gdy Sasuke w końcu wszedł do auta. – Narzekasz na swoje marne życie,
a dzieci w Afryce głodują. Nie ładnie, nie ładnie. – Pokręcił głową.
– Moje
narzekanie jest tak samo złe, jak twoje pławienie się w szczęściu – skrzywił
się. – Poza tym, to nie moja wina, że tam mieszkają i w ogóle. Teraz chętnie
zamieniłbym się z tymi dziećmi miejscami. Niech one polują na Uzumakiego.
– Przestań
przeżywać, Sasuke! – Itachi spojrzał na niego zirytowany. Najwidoczniej miał
już dość wałkowania tyle razy tego samego tematu.– Wciąż stwarzasz z tego
wszystkiego jakieś problemy, a masz naprawdę proste zadanie! Przyprowadzasz go
na domówkę, spijasz, prześpisz sie z nim i koniec! Ja co weekend mam w łóżku
jakiegoś faceta i uwierz, że są lepsi w tych sprawach od kobiet – powiedział
zły. – Wszystko wyolbrzymiasz! Gaijin, no okej,
ale gdybyś tylko chciał postawić się ojcu, to nie miałbyś tak zrytej głowy!
Młodszy Uchiha milczał chwilę,
zaskoczony tym nagłym napadem złości.
– Dobra,
zamknij się już – warknął i odwrócił głowę, patrząc za okno. Wiedział, że
Itachi miał rację. Nie powinien tak się angażować i przejmować się. Dlaczego
nie potrafił załatwić niczego na spokojnie? Jeszcze nigdy nie czuł się tak
zmęczony, a to przecież dopiero początek.
– Jesteśmy
– poinformował go brat. – Hej, Sasuke. Pamiętaj, żeby być sobą. Twój charakter
nie powinien go odstraszyć, przynajmniej
nie aż tak bardzo… Chyba – parsknął śmiechem.
Sasuke wyszedł z samochodu,
trzaskając drzwiami. Ruszył trawnikiem, raz po raz kiwając komuś głową na
powitanie. Podszedł do Suigetsu, który leżąc na trawie, strzelał zalotne
uśmiechy do jakiejś panienki. W końcu, gdy zauważył Sasuke, podniósł się, ale
głupi uśmiech nie zniknął, a stał się jeszcze bardziej irytujący.
– To
jak tam? Czemu cię w szkole nie było? Uzumaki musiał tęsknić – zaśmiał się.
– Nie
będę ci się tłumaczył – prychnął z pogardą.
– Nie
ładnie – pokręcił głową. – Jesteś niemiły,
Sasuke. Jak możesz?
–
Przestań się zgrywać, bo nie chcesz, żebym się wkurzył – wysyczał z
niesamowitym jadem w głosie i podniósł go za kołnierz. Suigetsu był pyskaty,
ale nie potrafił się bić. Zawsze zasłaniał się wpływowym ojcem i zwykle ludzie
machali na niego ręką, jednak Sasuke nie bał się Hozukiego. Nie miał zamiaru
dawać sobą pomiatać, a i Suigetsu o tym wiedział.
– Nie
denerwuj się, Sasuke – zaśmiał się nerwowo, czując, że przesadził. – Puścisz
mnie, prawda?
– Jeszcze
dzisiaj ci daruję, ale uderzenie nastąpi znienacka – uśmiechnął się zjadliwie.
– Ty
mnie winisz za gaijina! – krzyknął Suigetsu, jakby dopiero teraz, to
odkrył. – Ale ja ci tylko dziwkę załatwiłem – wyszczerzył zęby. – W dodatku,
można powiedzieć, że egzotyczną. Nigdzie w Japonii nie znajdziesz naturalnego blondyna,
każda suka malowana. – Uchiha przewrócił
oczami i puścił go. Rozmowy z tym człowiekiem były zbyt męczące. Z
westchnieniem usiadł na niewielkim murku i przebiegł znudzonym wzrokiem po
uczniach. Nigdzie nie widział Uzumakiego. Zacisnął pięści, zdając sobie sprawę,
że blondyn w tamtym momencie mógł stać ze swoim kumplem i śmiać się – bardzo możliwe – z nich, z bogatych dzieciaków.
Kiedy miał już wstać, aby wejść do szkoły, ktoś w niego uderzył. Moje życie
jest tak monotonne, mruknął w myślach, patrząc z góry na marną postać
Uzumakiego, która jeszcze dwa dni temu w metrze wcale taka marna nie była.
–
Cześć. – Przywitał się chłodno. Skoro miał nie udawać, to nie zamierzał też
czynić sztucznych uprzejmości. – Uciekłeś mi ostatnio. Nie wiem czy wiesz, ale nie
lubię być olewanym. W dodatku mnie uderzyłeś – wysyczał, pochylając się nad nim
groźnie.
Naruto spojrzał na niego, a
następnie na otoczenie. Ludzie już wchodzili do szkoły. Wyjrzał więc jeszcze za
plecy Uchihy i nie widząc nigdzie Suigetsu, wyszeptał:
–
Przepraszam, jeśli bolało. – Uśmiechnął się kpiąco. – Chyba że nie, to wtedy
mogę poprawić, tym razem zamawiasz z siniakiem? – Przekrzywił głowę, przyglądając mu się badawczo. – W fioletowym byłoby ci ładnie – dodał jeszcze
ciszej.
Sasuke zacisnął pięści, bo wręcz
gotowało się w nim ze złości. Ten frajer wyraźnie sobie z niego kpił! W dodatku
dobrze się przy tym bawił, a Uchiha nie mógł pozwolić na takie zagrania w
stosunku do jego osoby.
– W co
ty grasz? – warknął.
– Ja? –
udał zdziwionego. – Ja jestem bezbronnym gaijinem.
W nic nie gram, bo nie przyjęli mnie do drużyny – zrobił smutną minę. – Tam też
mnie nie lubią. Smutne…
Sasuke westchnął. Był niemalże na
skraju załamania. Patrzył na niego moment, a widząc jego kpiący uśmiech,
nie wytrzymał i chwycił go brutalnie za koszulkę.
– Jeszcze raz spróbujesz mnie dotknąć, a obiecuję ci, że zapłacisz
za to – wysyczał z taką miną, jakby miał przed sobą menela, który zarysował mu
lakier nowego ferrari.
Naruto nic nie
odpowiedział. Mierzyli się wzrokiem. Sasuke był wściekły, a po minie Uzumakiego
nie dało się wyczytać nic, choć w jego oczach tańczyły małe ogniki. Uchiha
puścił go i uśmiechnął się cwaniacko, mając nadzieję, że się dogadali.
– To
co? Uwzględniasz jakąś rekompensatę za tę ucieczkę? –
Gładko zmienił temat, jakby groźba sprzed chwili była jakimś wymysłem.
–
Pomyślę nad tym, jeśli znów nie wyskoczysz z głupimi propozycjami – parsknął
śmiechem, najwyraźniej biorąc przykład z Sasuke i udając, że nic się nie stało.
Uchiha obserwował go chwilę.
"Głupie propozycje"? Przecież chciał dobrze, ale skoro tamto nie
wypaliło, to co mogłoby takiemu Amerykaninowi się podobać?
– Urwijmy się z lekcji – rzucił pomysł, który pierwszy przyszedł
mu do głowy.
– Jesteś
niegrzecznym chłopcem, Sasuke – pokręcił głową z dezaprobatą. – A ja jestem
takim twoim przeciwieństwem, no i co my zrobimy? Spójrzmy jednak na tę sprawę z
innego punkty widzenia. Zauważ, że wcześniej nie dopiłem piwa. – Przybrał na twarz minę filozofa, ale zaraz znowu
uśmiechał się jak idiota.
Uchiha pokiwał czarną czupryną.
– Chcesz
się schlać w biały dzień?
– Nie
mogę się schlać – zaprzeczył Naruto. – Ja piję
kulturalnie, jak przystało na Uzumakich!
– Jesteś
z bidula, nie znasz swojej rodziny – zauważył
z niesmakiem.
Naruto znowu obejrzał się, lecz
dziedziniec był już pusty.
–
Rodziny może nie, ale mamę, tak – oznajmił bez
cienia emocji. – Dlatego właśnie jestem
kulturalny, chyba nie uważasz, że moje opiekunki, tak cudownie mnie wychowały!
–
Jasne... Cudownie – prychnął, powtarzając za
nim z kpiną. – Cudowny, to jestem ja!
– Nie
wątpię – zacmokał. –
To idziemy, czy będziemy tak sterczeć?
Sasuke zmrużył oczy, a w jego
głowie panował istny mętlik. Przytaknął i ruszyli razem chodnikiem w stronę
centrum Tokio. Czego tam szukali? Ani jeden, ani drugi nie miał pojęcia.
– Lubię wiosnę – odezwał się Naruto. – Zdecydowanie lepiej znoszę
upokorzenia o tej porze roku – parsknął śmiechem, jakby to było coś zabawnego,
jednak Uchiha mu nie przerywał, ciekawy, co jeszcze wypłynie z tych
amerykańskich ust. – Dość często zastanawiam się, co wy macie w głowach –
zaśmiał się. – I czasami mam wrażenie, że pobrzmiewa tam pustka.
Sasuke milczał
chwilę, aż w końcu powiedział:
– Widziałem cię w metrze.
Naruto
wyszczerzył zęby w cwanym uśmiechu i niespodziewanie skręcił w prawo, obierając
kierunek bardziej na obrzeża miasta. Uchiha kroczył dzielnie za nim, oczekując
jakiejkolwiek reakcji.
– Wiem – przyznał się. – Myślisz, że gdyby tak nie było, to
zachowywałbym się w ten sposób? – rozłożył ręce. – Zdajesz sobie sprawę z tego,
że jesteś strasznym dupkiem? – dodał po namyśle i, z tylko sobie znanego
powodu.
– Żadna nowość. Powinieneś się przyzwyczaić – oznajmił z wyniosłą
miną.
Naruto nie
skomentował tej wypowiedzi, w ogóle już się nie odzywał, aż doszli do jakiegoś
monopolowego, by kupić piwo. Sasuke niezbyt orientował się w okolicy, jednak
ten jeden raz pozwolił dać się poprowadzić.
– Tu bez problemu sprzedadzą nam po piwie – poinformował go
Naruto, patrząc na drzwi sklepu. – Sprzedawca dobrze mnie zna, więc ja kupię.
Jakie piwo preferujesz? – wyszczerzył zęby. – To najdroższe? Zapewne cena
podejdzie pod dobrą flaszkę.
– Ciemny Strong – rzucił oschle, przerywając bezsensowną paplaninę
Naruto, która znaczyła dla niego tyle, co nic. – I jakbyś mógł, to się pośpiesz – powiedział i
sięgnął do kieszeni po portfel. Kiedy już miał wyjąć pieniądze, Uzumaki ze
zirytowaną miną wszedł do sklepu bez słowa. Uchiha westchnął. Nawet, gdy chciał
zapłacić za piwo, to temu nie odpowiadało. I niech ktoś mu powie, że to kobiety
mają skomplikowany umysł. Takiemu facetowi raz coś odpowiada, raz nie i ma
bardziej zmienne nastroje od płci pięknej. Sasuke miał nadzieję, że odkąd
odkrył tajemnicę Naruto, ten już będzie zachowywał się normalnie. W końcu miał
wytrzymać z nim cały miesiąc.
Naruto wyszedł
z dwiema puszkami w dłoniach i wyglądał, jakby przestał się na niego
denerwować. Od razu podał oba piwa Sasuke, mrucząc ciche "Potrzymaj",
po czym zdjął okulary i włożył je do torby, następnie wyjmując stamtąd malutkie
pudełeczko. Zaraz po tym rozchylił powiekę prawego oka i nałożył na nie
soczewkę, którą wyjął z opakowania, mrugając przez chwilę. Uśmiechnął się i odebrał
jedną puszkę, otwierając ją.
– Nie widzisz na..? – zdziwił się Sasuke, lecz Naruto przerwał mu
w pół zdania:
– Od razu nie widzę – parsknął śmiechem. – Urodziłem się z wadą
wzroku tylko w prawym oku – wzruszył ramionami. – Jakoś żyję.
Sasuke już
otwierał usta, by coś powiedzieć, jednak wykonanie tej czynności uniemożliwił
mu telefon, który zaczął głośno dzwonić. Westchnął cierpiętniczo i spojrzał na
wyświetlacz. Zmrużył oczy, widząc nieznany numer.
– Słucham? – odebrał, przybierając na twarzy poważną minę, kiedy
usłyszał głos sekretarki swojego ojca. – Rozumiem. Stawię się. Dziękuję za
informację – powiedział i rozłączył się, marszcząc czoło.
– Co jest? – zapytał Naruto, sącząc Stronga. – Wzywają cię gdzieś,
królu ciemności? – zaśmiał się.
– Przymknij się na chwilę – warknął i wybrał numer do swojego
brata. Już po kilku sygnałach Itachi odezwał się w słuchawce. – Dzwoniła do
ciebie? Nie rozumiem, po co my tam? Nie lubię tego gnojka… – skrzywił się, a Uzumaki zaczął przyglądać
mu się z zaciekawieniem. – Nie chcę tam iść i spędzać kolejnego wieczoru z tymi
sztywniakami! W ogóle nie rozumiem tego wszystkiego. Po cholerę im, ten
bankiet?! Co z tego, że jego syn wraca?! Chuj mnie to! Sam się zamknij –
fuknął. – Dalej mi się to nie podoba, ale dobra… – mruknął niechętnie. – Wrócę,
to pogadamy – powiedział jeszcze, przeczuwając, że zaraz zaczną się niewygodne
pytania i schował telefon do kieszeni, urywając rozmowę. Jakoś nie miał ochoty
wysłuchiwać umoralniających gadek brata. Spojrzał na Naruto, który wciąż
wlepiał w niego oczy. – Na co się
patrzysz?
Uśmiech blondyna
z każdą sekundą powiększał się. Szczerzył do niego białe zęby jak głupi.
– Myślałem, że lubisz takie przyjęcia – zaśmiał się. – W końcu to
twoje środowisko.
– Nie myśl, po prostu nie myśl – westchnął cierpiętniczo. Nie
dość, że miał gaijina na karku, to do tego doszedł jeszcze głupi bankiet
z równie głupią rodziną. – Nie wychodzi ci to.
– Dlaczego jechałeś wtedy metrem? Przecież tacy jak ty, mają
lepsze sprzęty – zapytał, unosząc brew.
– Owszem, mam lepszy sprzęt – powiedział i spojrzał wymownie na
swoje krocze.
– Drań! – fuknął i odwrócił wzrok. – Nie zachowujesz się, jak
rodowity Japończyk. W zasadzie nikt z naszej szkoły tak się nie zachowuje, a
przecież powinni, nie sądzisz?
– Ten temat jest męczący – oznajmił, wzdychając ciężko. Nie lubił
rozprawiać o zachowaniach różnych klas społecznych, bo zwykle pewnych rzeczy
nie dało się racjonalnie wyjaśnić. Napił się piwa i ruszyli razem w stronę, z
której przyszli. – Lepiej powiedz, dlaczego ty odstawiasz taki teatrzyk. –
Skinął głową na jego sweter.
– A co? Nie podoba ci się? – rozłożył ręce na boki, przybierając
niewinną minę. Mierzyli się chwilę wzrokiem aż Naruto parsknął śmiechem. – Do
tej pory nie wierzę, że dałem się przyłapać – wydął dolną wargę. – Teraz muszę
żyć w nadziei, że mnie nie wydasz tym idiotom.
– Czemu ci na tym zależy? Przecież potrafisz się obronić,
pokazałeś to w galerii – powiedział, nieco się krzywiąc. Wciąż zastanawiał się,
jak po takim uderzeniu, nie miał żadnego siniaka.
– Coś tam potrafię – mruknął. – Ale obiecałem komuś, że nie będę
pakował się w kłopoty, a ja dotrzymuję słowa – oznajmił, patrząc przed siebie.
– Poza tym, ci ludzie przynajmniej mają jakieś zajęcie, a mi to i tak zwisa. W
dodatku sam na całą szkołę i ich kontakty, nie dałbym rady. Jeszcze tego mi
brakuje, żebym wylądował w więzieniu, albo poprawczaku, bo jakiś bogaty
dzieciak poskarżył się rodzicom. Myślisz, że dlaczego nie masz śliwy pod okiem?
– zaśmiał się. – Kumpel nauczył mnie uderzać, tak, żeby nie zostało śladu.. To
przydatne – Spojrzał na niego znacząco, a jego oczy zamigotały.
Myśl Sasuke, o
tym, że jest bezmyślnym idiotą, trwała tylko sekundę. Przecież każdy ma prawo
do przeoczenia jakiegoś oczywistego faktu, prawda? Zacisnął usta i poprawił
torbę na ramieniu.
– Uważasz, że poskarżyłbym się rodzicom? – warknął. Uzumaki
naprawdę miał go za pustego dzieciaka! Czy w rzeczywistości taki był? Prawda
bolała, ale Naruto miał rację. Uchiha po prostu mieli to we krwi, a może to
tylko wymówka? Może Sasuke, widząc swoje błędy, usprawiedliwiał je
przekonaniami własnego ojca, nic z tym nie robiąc z czystej obojętności, która
opanowała jego umysł już dawno?
– Szczerze? – uśmiechnął się delikatnie. – Już teraz nie mam
pojęcia, co o tobie myśleć – powiedział. – Jesteś bogatym dupkiem, który
najwidoczniej czegoś ode mnie chce. Pytanie tylko, co? – Zmrużył oczy.
Sasuke spiął się
po tych słowach. Uzumaki najwyraźniej nie był tak głupi, jak Uchiha go ocenił.
Pluł sobie teraz w brodę, że nie był ostrożniejszy. Może popełnił gdzieś błąd?
Co, jeśli powiedział coś, czego nie powinien? Odchrząknął.
– To już nie można zawiązywać nowych znajomości? – zapytał,
próbując się uśmiechnąć.
– Przestań się krzywić – zaśmiał się Naruto. – Jesteś strasznie
sztywny – zauważył. – Wyglądasz, jakby ktoś włożył ci kij od szczotki za
koszulkę – oznajmił i zgniótł pustą puszkę, wrzucając ją do śmietnika, który
stał niedaleko. – Napiłbym się jeszcze, ale jest środek tygodnia. – Skrzywił
się z bólem.
– Zachowujesz się jak alkoholik – zakpił Sasuke, zadowolony ze
zmiany tematu.
– Może nim jestem – powiedział bardziej do siebie. – Będę musiał
to przeżyć – mruknął i wyjął z kieszeni telefon. Nie był może jakiś super nowy
i zapewne modny, ale jak widać, blondynowi to nie przeszkadzało. Sprawdził
godzinę i schował sprzęt z powrotem. – Ja muszę spadać.
– Nie rozumiem – zdziwił się Sasuke. – Przecież technicznie
jeszcze lekcji nie skończyliśmy.
– Co się burzysz? – szturchnął go lekko ramieniem. – To nie
podchodzi pod ucieczkę. Po prostu mam pewne ee... spotkanie i muszę iść. Miałem
zwolnienie na dzisiaj.
Uchiha pokiwał
głową, nie wnikając w temat. I tak Naruto już wiele mu o sobie powiedział. Jak
na jeden dzień, powinno wystarczyć, tak czy inaczej nie interesowało go to.
Pytał, bo wydawało mu się, że musiał to robić. Chociaż… Naprawdę intrygowała go
sprawa z tym całym udawaniem bezbronnego i milczącego, ale skoro poznał
odpowiedź…
– To ja lecę. Masz może gumę do żucia? Wolałbym, żeby nie było
czuć ode mnie alkoholu – wyszczerzył
zęby.
– No tak. Przecież jesteś grzecznym chłopcem – parsknął śmiechem i
wyjął z kieszeni paczkę miętowych drażetek. – Trzymaj. – Nasypał mu kilka na
dłoń.
– Dzięki – uśmiechnął się szeroko– I radziłbym ci schować to piwo.
Wychodzimy już na te bardziej zaludnione tereny. – Puścił mu oko i zaraz
zniknął za rogiem.
Sasuke po prostu
za nim nie nadążał. W Uzumakim było wręcz za dużo energii! Już chyba wolał,
kiedy Naruto był tym cichym, zastraszonym gaijinem. Będzie musiał
przyzwyczaić się do jego dziwnych zachowań. I właśnie w tamtym momencie, Sasuke
pierwszy raz pomyślał, że ciekawy był nocy, podczas której wyląduje z Naruto w
łóżku. I mimo dreszczy obrzydzenia, które nim targały, podejrzewał, że przespać
się z kimś takim, jak ten blondyn, może być całkiem interesująco. Przecież
Sasuke zdążył już się przekonać, że nie ma mocy na ostudzenie temperamentu
"obcego".
* * *
Patrzył na
garnitur, krzywiąc się nieznacznie. Oczywiście wiedział, że zakładając owe
ubranie, będzie prezentował się nieziemsko, jednak nie uśmiechało mu się to. W
takim stroju zbyt przypominał swojego ojca – typowego, szarego ważniaka, dla
którego liczą się tylko pieniądze.
– Jesteś gotowy? – zapytał Itachi, wchodząc do pokoju. Starszy
Uchiha z pewnością nie marnował czasu, kiedy wrócił ze szkoły. Wyglądał po prostu
jak milion dolarów – jakby ten bankiet był nie wiadomo czym. – No cóż,
braciszku – zaśmiał się, widząc młodszego kompletnie nieprzygotowanego. –
Stawiasz większy opór niż zwykle, jednak chciałbym przypomnieć ci, że mamy
niewiele czasu, a...
– Ojciec nie będzie na nas czekał – dokończył za niego i, z dość widocznym
cierpieniem na twarzy, wszedł do łazienki, biorąc ze sobą garnitur.
– No właśnie. – Itachi był wyraźnie zadowolony. – Widzę cię za
pięć minut na dole! – krzyknął i opuścił terytorium młodszego.
Sasuke zrzucił
z siebie mundurek i już po chwili zawiązywał czarny krawat, będąc w pełni
ubranym. Z satysfakcją zanotował kolejny raz, że w garniturze niezmiernie było
mu do twarzy i chyba jedynie ten fakt utrzymywał go przed rzuceniem się z
mostu. Włożył szkolny uniform do kosza na brudy i, gdy jego buty znalazły się
na stopach, zszedł na dół, poprawiając włosy. Żadną nowością było to, że rodzina
Uchiha najlepiej prezentowała się na bankietach, bo przecież posiadali
niesamowitą urodę. Sasuke uśmiechnął się czarująco do własnego odbicia, kiedy
stał w przedsionku.
– Tak, tak, jesteś piękny i tak dalej, jednak pozwól, że już
wyjdziemy – oznajmił Itachi i wypchnął go z domu, zamykając drzwi na klucz. Już
zaraz po tym obaj siedzieli w samochodzie Łasica.
– Jak się czujesz ze świadomością, że nie będziesz mógł pić? –
Sasuke zaśmiał się złośliwie i spojrzał na brata beznamiętnie – mimo uśmiechu
na ustach.
– Jaki ty się cwany zrobiłeś. – Itachi parsknął śmiechem. – Ale
nie ma opcji. To, że ty masz zły humor, wcale nie oznacza, że i mnie w taki
wpędzisz. – Pokręcił głową z rozbawieniem. Jego braciszek naprawdę nie miał
serca. Żeby tak denerwować celowo ludzi, bo samemu czuje się podle? – Muszę
zmartwić twój chamski mózg samoluba, jednak załatwiłem sobie na dziś wieczór
kierowcę.
– Ciekawe – oznajmił to takim tonem, jakby go to nie interesowało
i tak też było. – Rozumiem, że ja mam cię dowlec do auta, a twój kierowca
będzie czekał w samochodzie?
– Tak – odpowiedział krótko, a reszta drogi minęła im w milczeniu.
Pod rezydencję
rodziny Hyuga dojechali dość szybko, ponieważ Itachi nie przewidział tak małych
korków i trudno było mu się dziwić. Mieszkając w takim mieście jak Tokio,
trzeba być zawsze nastawionym na duży ruch uliczny.
Już z samego
wjazdu światła latarni zaczęły ich razić, utrudniając na moment widoczność.
Zaraz jednak odzyskali możliwość widzenia i ujrzeli przed sobą ogromną fontannę
z marmuru. Itachi zagwizdał pod nosem z wrażenia, gdy ujrzeli willę. Niski,
długi i oszklony budynek otaczał basen, który w niektórych miejscach stawał się
węższy, by zaraz stać się szerokim. Dookoła na trawie posadzone były przeróżne
gatunki kwiatów, a w oddali bracia dostrzegli drzewa Sakury oraz oczko wodne
pomiędzy roślinami.
– No to się urządzili – zarechotał Itachi, mając w głowie obskurny
salon w ich domu.
– Daj spokój – prychnął Sasuke wyraźnie zniesmaczony. – Prostota.
Itachi
pokręcił głową. Czy Sasuke w ogóle coś się podobało, bo jakoś nigdy nie
zauważył.
Podjechali pod
dom i ze zdziwieniem odkryli, że nie byli pierwsi. Na podjeździe stało już
masę samochodów. Zauważyli nawet
limuzynę ojca. Wysiedli więc z pojazdu i udali się w kierunku drzwi
wejściowych. Sasuke starał się ujrzeć kogokolwiek po drugiej stronie oszklonej
ściany, jednak dom wydawał się pusty. Wzruszył ramionami i zadzwonił do drzwi,
wymieniając z Itachim zdziwione spojrzenia. Po chwili ciszy usłyszeli jakieś
kroki. Odwrócili się, napotykając wzrok wysokiego blondyna w stroju barmana.
– Przyjęcie odbywa się za domem, szanowni panowie – powiedział
uprzejmie, jednak w jego brązowych oczach kryła się irytacja, zapewne wywołana
przez obowiązek powiadamiania nowych gości o miejscu bankietu.
– Dziękujemy – oznajmił oschle Itachi i ruszyli we dwójkę w stronę
drogi, dzięki której można było dostać się do ogrodu. Już w połowie przebytego
dystansu usłyszeli głośne rozmowy i spokojną muzykę w tle.
– Kurwa – syknął jeszcze Sasuke zanim pierwsza osoba ich
zauważyła, a tą osobą była ich matka.
– Och, jak się cieszę, że was widzę! – Uśmiechnęła się i podeszła
do nich, całując każdego z synów w policzek. – Nie mogłam się doczekać aż
przyjedziecie. Sasuke kochanie, nie widziałam cię miesiąc – przytuliła go do
siebie.
– Nie przy ludziach, mamo – mruknął, choć nikt nie zwrócił na nich
większej uwagi.
– Oczywiście – szepnęła i wygładziła jego marynarkę. Nagle
rozejrzała się i ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy, zapytała: – Gdzie się
podział Itachi?
– Zapewne poszedł się napić – wzruszył ramionami i krytycznym
wzrokiem przebiegł po dekoracjach oraz gościach. Nikt ani nic specjalnie się
nie wyróżniało, dlatego postanowił dać poprowadzić się matce, która wspominała
coś o jakiejś Tsunade.
– To właśnie mój syn, Tsunade – oznajmiła Mikoto z dumą.
Znaleźli się
obok starszej kobiety, która została szczodrze obdarzona przez naturę. Sasuke
uśmiechnął się czarująco i ucałował jej dłoń, jak nakazywała grzeczność.
– Mam na imię Sasuke. – Skłonił się. Zbierało mu się na wymioty,
gdy musiał wykonywać takie uprzejmości, dlatego między innymi nienawidził tych
spotkań z ważnymi ludźmi, gdzie do każdego trzeba było odnosić się z
szacunkiem. – Miło mi panią poznać.
– Tsunade wspomaga finansowo sierocińce w Japonii – wyjaśniła
Mikoto, a dostojny uśmiech nie schodził z jej ładnej, choć już nie tak młodej,
twarzy.
– Och, tak – przytaknęła kobieta i zatrzymała jednego z kelnerów,
biorąc z tacy czarkę z sake. – Uwielbiam dzieci – powiedziała i wypiła alkohol
jednym chlustem. Sasuke odczuwał dziwne wrażenie, że Tsunade wcale nie lubiła
bawić swoich małych podopiecznych.
– Pójdę przywitać się z ojcem – poinformował matkę i nie zważając
na dziwną minę Tsunade, wmieszał się w tłum. Z początku naprawdę chciał
porozmawiać z Fugaku, jednak szybko zrezygnował z tego pomysłu, ponieważ
wiedział, jak to się skończ, a nie miał ochoty wysłuchiwać, jaki to on
niewdzięczny, czy bezużyteczny. Stanął na moment w miejscu, próbując dostrzec
bufet między ciałami, otaczających go ludzi. Kiedy w końcu spostrzegł kawałek
stołu nad ramieniem jakiejś kobiety, ruszył w tamtą stronę, doskonale wiedząc,
kogo tam spotka. Stanął obok brata, który z iskrami w oczach i uśmiechem na
ustach mieszał ze sobą drinki. Sasuke uderzył go w ramię i usiadł na krześle. –
Przestań bawić się w alchemika, błagam. Nie mam zamiaru świecić za ciebie
oczami.
– Bez spiny, braciszku – zaśmiał się Itachi. – Nie takie rzeczy
się piło.
Sasuke przewrócił
oczami i sięgnął po kieliszek z szampanem. Zaczął powoli sączyć alkohol,
rozkoszując się smakiem. Jego myśli odbiegły z dala od bankietu, zatrzymując się
na chwilę przy Naruto. Potrząsnął głową, odganiając wizję uśmiechniętego
blondyna. Zdecydowanie powinien od niego odpocząć.
– To zrobiło się niebieskie! – krzyknął Itachi, najwyraźniej
szczęśliwy z powodu odkrycia. – A było zielone, czaisz?!
Młodszy Uchiha
spojrzał na drinkówkę, w której pływało odkrycie brata i jęknął w duchu. Kolor
drinka doskonale oddawał odcień tęczówek gaijina.
– A idź
z tym w cholerę, Itachi – warknął, odwracając się od
niego. Upił kolejny łyk szampana i rozejrzał się. Niezbyt wiele zobaczył,
jedynie jakieś mało znaczące osoby, które rozmawiały ze sobą z poważnymi
minami. Nagle zakrztusił się alkoholem, spostrzegając swojego ojca. Łzy
pociekły mu z oczu i zaczął kaszleć, odstawił więc kieliszek na stół i złapał
kilka głębokich oddechów.
– A tobie co? – zdziwił się Łasic, patrząc na niego. – Pić nie
umiesz?
Sasuke obrzucił
go morderczym spojrzeniem, kaszlnął jeszcze raz i zapytał:
– Z kim rozmawia nasz ojciec?
Itachi obejrzał
się.
– Z Kibą, synem Inuzuki, kojarzysz?
– Inuzuka?! – podniósł głos. – Przecież… Przecież to przyjaciel
ojca!
– No i co w tym dziwnego? – spytał starszy, nie mając pojęcia, o
co chodzi bratu.
Sasuke nie
odpowiedział, zbyt wstrząśnięty nowym odkryciem. Kiba Inuzuka, syn wpływowego
biznesmana, członek rodziny z tradycjami, włóczy się z gaijinem. To przecież jego widział w metrze wraz z Naruto! Patrzył
na nich, nie mogąc pojąć, jak ten chłopak ukrywał przed rodziną znajomość z „obcym”.
Niespodziewanie dla Uchihy, Kiba spojrzał na niego, uśmiechając się pod nosem.
Ich oczy utkwione były w sobie przez ułamek sekundy, a potem Fugaku zaczął iść
w stronę Sasuke wraz z synem swojego przyjaciela, którego mina wyrażała czyste
wyzwanie.
sorka, zapomniałam o kontakcie xD
OdpowiedzUsuńale już Ci napisałam na gg.
cóż, widzę, że fabuła się rozkręca.
Naruto jest w tym opowiadaniu bardzo złożoną postacią i zastanawiam się, co z tego wyniknie...
no i co knuje Kiba :D
coś mi się wydaje, że Sasuke, z drapieżnika zamieni się w ofiarę HYHY
kim jesteś Naru?
pozdrawiam i życzę weny ;)
Ten Naruciak! Kocham go normalnie! Ah ten Sasu.. Taki niezadowolony z życia..jak ja xD najbardziej podobalo mi sie mieszanie drinków przez Itacha xD ta podnieta xD i ten motyw z Kiba.. Ty to masz mózgownicę! Czekam na następny rownie swietny(jak zawsze) rozdzialik!
OdpowiedzUsuńPzdr, Toruuś^^ <3
Bardzo ciekawy rozdzialik Cx
OdpowiedzUsuńMam nadzieje ze znajdziesz bardzo dobra bete :3 powodzenia!
Pozdrawiam,
Menma Yui
PS-dziekuje ze postarasz sie wstawic "Spadajaca Gwiazde " :*
Uuuuu a się akcja rozwinęła xD no już, już nie bede więcej o niej wspominać (Naruto już dawno...) xD Rozdzialik wspaniały, a akcja rozwija się bardzo, ale to bardzo ciekawie... ahhh...Kibuś <3 uwielbiam go (i tak się chowa przy Sasuke i Naruto xD) no ale cóż..oni są glównym wątkiem xD Naruś i mina niewiniątka <3 musze w końcu sie za Shippuudena zabrać T^T ale nie ma czasu T^T i internetów -,- biedna ja xD dobra ja kończe... powodzenia z liceum. Nadal mnie przeraża twój poziom o.O
OdpowiedzUsuńXD
Branoc...ciii nie zauważą xD
No, to jestem. Nawet nie wiesz, jakam jest zła na siebie, ale cóż, muszę posłodzić i pozrzędzić jednoczenie.
OdpowiedzUsuńPo pierwsze - świetnie, że są opisy, choć mogłabyś popracować nad nimi, żeby były ciut ciekawsze. Ogólnie, jestem z nich zadowolona, żeby nie było ;)
Hstoria co prawda staje się coraz ciekawsza, ale jednocześnie wykorzystujesz wątki mi osobiście znane. gdy doszłam do końca notki i napisałaś tam o Kibie... szczerze się tego spodziewałam, niestety. Zaskoczyło mnie to z poprzedniego rozdziału, że Naruto nie był tym, za kogo się podawał, ale tym Inuzuką już nie. Hmm. ale nie można mieć wszystkiego, nie? ;)
Gubię się trochę w tym całym Uzumakim, ale cóż, muszę od początku przeczytać całe opowiadanie i poukładac sobie wszystko w głowie..
Jak wiesz, opowiadanie jest dla mnie świetne i mi się podoba, i podkreślam to, żebyś znów nie była zdołowana moim komentarzem. Co do stylu, nie mam za wiele doczepek, bo piszesz lepiej niż kiedyś, ale za to popełniasz więcej błędów stylistycznych (źle zastosowane frazeologizmy, połączenia wyrazów, jakieś niedozwolone mixy.). Wyłapałam również parę literówek, ale nie są one ważne, serio je zignorowałam ;)
Co do Sasuke.. Mam osobistą prośbę. Zdecyduj się, co? raz robisz z niego prawdziwego chuja, a za chwilę wtykasz mu w usta kwestie, które nie pasują do tak wcześniej wykreowanego charakteru ;) Utrzymać charakter bohatera jest ciężko, wiem, ale warto próbować ;**
No, ogólnie rozdział mi się podobał. Pozdrawiam
I S
P. S. Powiedz mi, zaglądasz do mnie jeszcze? xD
Na początku opowiadania Narutowydawał się taki biedny i bezbronny. A teraz z każdym rozdziałem coraz bardziej pokazuje pazurki. Może onwcale nie takibiedny? No iteraz jeszcze Tsunade (może babcia Tsunade) i kumpel Kiba syn wpływowej rodziny... A może domniemana ofiara okaże się w rzeczywistości sprytnym myśliwym, który wymyślił doskonałą intrygę, by upolować Drania (np. do spółki z Itachim, może nawet zakład był jego zagrywką)? Pozdrawiam i Wena życzę.
OdpowiedzUsuńŁaaaaaaaa! Emiko, taki szok! Ty jestes w moim wieku! xD
OdpowiedzUsuńZawsze myslalam, ze starsza jestes, bo piszesz bardzo fajnie i tak jakos... No poprostu, ze mi sie podoba ;D
Rozdzial mnie zadziwil... No bo jak to tak? Naru nagle jest pewny siebie, a Sasu przy nim wydaje sie juz nie byc takim chujem jak wczesniej. Ale i tak baaaaardzo mi sie podoba <3<3<3
Zajebiscie piszesz. Oczywiscie, bylo kilka bledow, ale one nie przeszkadzaly w czytaniu, wiec to naprawde dobrze ;)
Powodzenia w dalszym pisaniu :*
~Psychedelic smiles
Ps. Jesli jestes z Warszawy to nie idz do Staszica... Ja chodze tam do 3 gimnazjum i zarywam nocki na nauce, a uwierz w liceum jest o wieeeeleee gorzej. To tak jakbys byla z Wawy xD
Witam,
OdpowiedzUsuńwspaniały rozdział, Sasuke na przyjęciu spotkał Kibę, choć przez chwile myślałam, ze pojawi się tam Naruto ;]
Dużo weny życzę Tobie...
Pozdrawiam serdecznie Basia